Monday, January 5, 2009

အေဖ(သို ့မဟုတ္)ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀၏အၾကြင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္

(ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ကြယ္လြန္သူ ေဖေဖ့အား လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမုိး၍ ရုိေသေလးစားစြာျဖင့္ ရွိခုိးကန္ေတာ့အပ္ပါသည္။ ေဖေဖေကာင္းရာမြန္ရာဘ၀မွေကာင္းခ်ီးေပးႏုိင္ပါေစ။)

ကြ်န္္ေတာ့္၏ စိတ္အစဥ္သည္ ခရစ္ႏွစ္၂၀၀၀ခုႏွစ္၊ဇူလိုင္လကုန္ပိုင္းရက္တစ္ရက္သို ့လြင့္ေမွ်ာသြားသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ကား ထိုင္၀မ္၌ အီလက္ထေရာနစ္ဘာသာျဖင့္ တကၠသုိလ္ စတုတၳႏွစ္(ေနာက္ဆုံးႏွစ္) ေက်ာင္းသားဘ၀။ ထိုရက္က ကြ်န္ေတာ့္ ဆီ သို ့ရန္ကုန္မွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဖုန္းတစ္ခု၀င္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေယာက္ဖ (၀မ္းကြဲအမေယာက်ၤားျဖစ္သူ)ဆီမွျဖစ္ သည္။ သူက"အကို ့အေနနဲ ့ေျပာသင့္မေျပာသင့္ေတာ္ေတာ္ၾကာစဥ္းစားျပီးမွမင္းဆီဆက္လုိက္တာ။ အေစာပုိင္းက မင္း စာေမးပြဲေျဖေန တယ္ မင္းအေမေျပာလို ့အခုစာေမးပြဲေျဖျပီးတဲ့အခ်ိန္မွမင္းဆီဖုန္းဆက္လုိက္တာ။ ငါ့ညီစိတ္ခုိင္ခုိင္ ေတာ့ ထားေနာ္။ မင္းအေဖအသည္းကင္ ဆာျဖစ္လုိ ့အေရးေပၚေဆးရုံတင္ထားတာတစ္ပတ္ေလာက္ရွိျပီ။ ဆရာ၀န္က ေနာက္ဆုံးအဆင့္ေရာက္ေနျပီလုိ ့ေျပာတယ္။ မင္းသိသင့္ တယ္ထင္လုိ ့အေၾကာင္းၾကားတာ။ ငါအေနနဲ ့ေတာ့မင္းကို အျမန္ဆုံးျပန္လာေစခ်င္တယ္ကြာ။ မင္းအေဖအေျခအေန သိပ္အေကာင္း ၾကီးမဟုတ္ဘူး။" သူ ့ထံမွသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲဗေလာင္ဆူလာျပီး မ်က္ရည္မ်ားလည္းအလိုလိုထိန္းမရသိမ္းမရ ပါးျပင္ေပၚေ၀့၀ဲလာသည္။ သူ ့ကိုကၽြန္ေတာ္အတတ္ႏုိင္ဆုံးအျမန္ဆုံးျပန္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ကာ အိမ္ျပန္ဖုိ ့အတြက္ ေက်ာင္းခြင့္ယူျခင္း၊ထုိင္၀မ္အ၀င္အထြက္ဗီဇာေလၽွာက္ျခင္း၊ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ျခင္းအစရွိသည္တို ့ကိုျပဳလုပ္၍ ၃ရက္အၾကာတြင္ ရန္ကုန္သို ့အေဖ့အားၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ရန္အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကိုပင္တုိက္ရုိက္မျပန္ႏုိင္ပဲ အေဖ့တက္ေသာေဆးရုံဆီသို ့ အေဖ့အားေတြ ့ရန္တုိက္ရုိက္သြားခဲ့ သည္။ အေဖ့ကို ေတြ ့ေတြ ့ျခင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲဆုိ ့နင့္စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာခံစားရသည္။ အေဖ့ေရွ ့တြင္ျဖစ္၍ မ်က္ရည္မက် ေအာင္ အတင္းအားတင္းထားရသည္။ ယခင္ကျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးစိုစိုေျပေျပရွိေသာ အေဖသည္အခုေတာ့ ေရာဂါေ၀ဒနာဖိစီး၍ ပိန္လွီ ေခ်ာင္က်သြားျပီးဗိုက္ေနရာတစ္၀ိုက္ေဖာင္းကားေနျပီး အျခားခႏၶာကိုယ္ကားအရုိးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ့ေတြ ့ ျခင္း အေဖလည္းမ်က္ရည္၀ဲလာျပီး "သား… မင္းျပန္လာျပီေနာ္။ ျပန္လာတာအေဖ၀မ္းသာပါတယ္။" လုိ ့စိတ္မေကာင္းျခင္ းတစ္၀က္ ျဖင့္ကြ်န္ေတာ့္အားေျပာေလသည္။

အေဖကား ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ေပးေသာလက္ပတ္နာရီႏွင့္အက်ီ ၤ၀တ္ထားသည္ကိုေတြ ့ရျပီး အေမ့ အေျပာအရအေဖသည္ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ေပးေသာအက်ီ ၤႏွင့္လက္ပတ္နာရီကိုအရမ္းႏွစ္သက္၍အျမဲလုိလုိ၀တ္ထားေၾကာင္းသိရသည္။ ထပ္ျပီးေတာ့ရင္ထဲ၌္ခံစားရပါတယ္အေဖ။ ထုိေန ့မွစ၍ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အေမကညပုိင္း၊ကြ်န္ေတာ့္အေဒၚနဲ ့ညီမကမနက္ တစ္လွည့္စီ အေဖ့အားေဆးရုံ၌ေစာင့္ၾကပ္ေပးၾကသည္။ အေဒၚနဲ ့အျခားသူမ်ားအေျပာအရ အေဖသည္ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အေမလာခ်ိန္ကို အျမဲေမွ်ာ္ ေနတတ္ျပီး အခ်ိန္နည္းနည္းေနာက္က်ပင္လ်ွင္ သူ ့အားေစာင့္ၾကည့္သူအျခားသူမ်ားႏွင္သူနာျပဳမ်ားအား ပူညံပူညံႏွင့္နားပူနားဆာ ျပဳတတ္ေၾကာင္းသိရသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အားေတြ ့လွ်င္ "သား…လာ…ငါတို ့ေဆးရုံဆင္းရေအာင္။ အေဖမင္းကုိရန္ကုန္ျမိဳ ့ေနရာအႏွံ ့လိုက္ပို ့ေပးမယ္။ ျပီးေတာ့ငါတို ့သားအဖအစုံစားၾကေသာက္ၾကတာေပါ့။" ဤမွ်ပင္သားအေပၚသံေယာဇဥ္ၾကီးေသာအေဖျဖစ္သည္။ အေဖကြ်န္ေတာ့္ အေပၚသံေယာဇဥ္ၾကီးေလေလ၊ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ ့ပိုခံစားရေလေလျဖစ္သည္။ ဤသို ့ေျပာေလတုိင္း ကြ်န္ေတာ္က အေဖ့အား "အေဖအရင္ေနေကာင္းလာေအာင္သာၾကိဳးစား၊ျပီးေတာ့မွ အေဖနဲ ့သားသြားခ်င္တဲ့ေနရာသြား၊ စားခ်င္တဲ့အရာစားၾကတာေပါ့၊" လုိ ့သာ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာအားေပးေျဖာင့္ျဖရေလသည္။

အေဖေဆးရုံတက္ေနစဥ္တစ္ေန.။ ထုိေန ့ကား ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္တာတြင္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္မည္မထင္ေသာ အျပဳအမူကိုအေဖျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထုိေန ့မနက္ေစာေစာ၌ အေဖသည္ယခင္ေန ့မ်ားလုိပင္အေမမ်က္ႏွာသစ္ေပး၊ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ ေပးသည္ကိုခံယူျပီးေနာက္ ကုတင္ေပၚလွဲေလွာင္းအနားယူေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္အားရုတ္တရက္ေခၚလုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က "အေဖ…ဘာလုိသလဲဲ။" ဟုေမးရာ အေဖက"သား… အေဖ့ကိုဒီေဆးရုံလမ္းထိပ္နားကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားျပီး လက္ဖက္ရည္နဲ ့ ၾကက္သားပလာတာ၀ယ္ေပးပါလား။အေဖစားခ်င္လုိ ့။"လုိ ့ေျပာသျဖင့္ကြ်န္ေတာ္လည္း မတုန္ ့မဆုိင္းပဲ အေဖလမ္းညႊန္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့လက္ဖက္ရည္နဲ ့ ၾကက္သားပလာတာ၀ယ္ရန္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ စားစရာ၀ယ္ျပီးေနာက္ ေဆးရုံသို ့ျပန္လာခဲ့ျပီး အေမကအေဖနံနက္စာစားရန္ျပင္ဆင္ေပးသည္။ စားရန္အသင့္ျဖစ္ေသာအခါ အေဖကအေမ့အား “ငါနည္းနည္းပဲစားမယ္။ က်န္တာသားကိုစားခုိင္းလိုက္။ တကယ္ေတာ့ငါစားခ်င္လုိ ့သားကုိၾကက္သားနဲ ့ပလာတာ၀ယ္ခုိင္းလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအနီးအနားမွာရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကၾကက္သားပလာတာကနာမည္ၾကီးလို ့၊ ငါကိုယ္တိုင္လည္း သားအတြက္ သြား၀ယ္မေကြ်းႏုိင္တာနဲ ့၊သားကုိအလိမၼာတံပါယ္သုံးျပီး၀ယ္ခိုင္းလိုက္တာ။ “ အေဖ့စကားကုိ ၾကားမိေသာအခါ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထမိေအာင္ျဖစ္မိျပီး ရင္ထဲတြင္ေဖာ္ျပမတတ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္လွဳပ္ရွားခံစားမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း”ေၾသာ္… မိဘေမတၱာ… မိဘေမတၱာ… သားသမီးတို ့အေပၚတုႏွိဳင္းမဲ့ေအာင္ၾကီးမားလွပါတကား။ အရင္က မိဘေမတၱာအေၾကာင္း စာထဲေပထဲ၊ ၀တၳဳရုပ္ရွင္ထဲတြင္သာ သိဖူး၊ျမင္ဖူး၊ၾကံဳေတြ ့ခံစားဖူးျပီး၊ အခုအခါမွ ကိုယ္ေတြ ့ၾကဳံေတြ ့ရျပီး၊ မိဘေမတၱာဆိုသည္မွာ သားသမီးတို ့အေပၚအတုိင္းအဆမဲ့ေအာင္ၾကီးမားလွပါတကား။“ဟုမွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

မိမိလက္ေတြ ့ၾကံဳေတြ ့ဖူးေသာမိဘေမတၱာ အေၾကာင္းကုိ အျခားသားသမီးမ်ားအားလုံးကိုလည္းမွ်ေ၀ခံစားေစလုိေသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္အာသီတျဖစ္မိျပီး၊ တစ္ေန ့အေဖ့အေၾကာင္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးျပီး အေဖ့အားတစ္စိတ္တစ္ပုိင္းေက်းဇူး ဆပ္ရမည္ဟုေတြးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ အေ၀းေရာက္ေနေသာအေ၀းေရာက္သားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ညီအစ္ကုိ ၊ေမာင္ႏွမမ်ား အားလည္း မိဘရဲ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေမတၱာကုိအစဥ္သတိရေအာက္ေမ့ျပီး မိဘေက်းဇူးသိတတ္ ဆပ္တတ္ေသာသားသမီ္းအလိမၼာမ်ားျဖစ္ ၾကေစလုိေသာဆႏၵျဖင့္ဤေဆာင္းပါးအားေရးသားမွ်ေ၀ခံစားလုိက္ပါသည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ အေရးအသားမွားယြင္းညံ ့ဖ်င္းမွဳမ်ားရွိပါကသည္းခံဖတ္ရွဳေပးပါရန္အႏူးအညြတ္ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။ ။

ကိုယ္တိုင္ေရးကဗ်ာ...

ခ်စ္သူ

ခ်စ္သူ...
မျမင္တာၾကာေတာ့လည္း သတိရ
ျမင္တာျကာေတာ့လည္း ေမ့မရ
သိပ္ခက္တယ္ခင္။

ခ်စ္သူ...
အေတြးမွာလည္း ေဖ်ာက္မရ
အိပ္မက္မွာလည္း အျမဲေတြ ့ရ
အအိပ္ခက္တယ္ခင္။

ခ်စ္သူ...
ေ၀ဟင္ၾကည့္လည္း ပံုရိပ္တစ္ခ်ပ္
ရင္ခြင္ထိလည္း ပုံႏွိက္ရိုက္ႏွက္
အဆိပ္တက္တယ္ခင္။

ခ်စ္သူသာ...
သိျမင္စာနာလွ်င္
အၾကင္နာေရတစ္စက္နဲ ့
အစဥ္သာျငိမ္သက္ေအးသြားေအာင္
ျဖန္းပက္(ကမ္းဆက္)လွည့္ပါခင္။

(ေယာ္နသံဇင္ေယာ္၏ခံစားမွဳ။)