ေဆာက္လုပ္ေရး (အိမ္အခန္းဖြဲ ့ျခင္း)အေျကာင္းတစ္ေစ့တစ္ေစာင္း

ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာအိမ္အခန္းကာျခင္းအဆင့္ဆင့္သည္စာေရးသူတတ္သေလာက္မွတ္သ
ေလာက္ကိုယ္ေတြ ့လုပ္ကိုင္ဖူးေသာအေတြ ့အျကံုမ်ားမွေန၍ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္၍
အမွားအယြင္းမ်ားရွိပါကသီးခံခြင့္လႊတ္ျကပါရန္ျကိုတင္ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

ယခင္ကအေဆာက္အအုံမ်ားေဆာက္ရာတြင္အုတ္စီ၊ဘိလပ္ေျမေလာင္းျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ျကေသာ္လည္းေခတ္မ်ားအခ်ိန္မ်ားအဆင့္ဆင့္
ေျပာင္းလဲလာေသာယခုအခါတြင္တိုက္ခန္းသစ္မ်ား၊စက္ရုံရုံးခန္းမ်ားအခန္းကာရာတြင္အုတ္ခဲ၊ဘိလပ္ေျမမ်ားအစားထုံးေက်ာက္ျပားမ်ား၊
ကယ္လစီယမ္ဆီလီကိတ္ျပားမ်ား၊ဘိလပ္ေျမအျပားမ်ားျဖင့္အစားထုိးလာျကသည္။

ထိုသို့အသုံးျပဳျခင္းသည္

ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းရာေရာက္၍အခ်ိန္သက္သာေစသည္ဟုလည္းဆိုျကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကေတာ့ဘိလပ္ေျမတကယ္ေလာင္းထားေသာနံရံမ်ားကသာပိုမိုခံခန့္သည္ဟုယူဆသည္။

အခန္းကာျခင္းကိုအလြယ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့တုိင္ရုိးေထာင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကိုအျပားကပ္ျပီးအလယ္တြင္အသံကာသည့္မွန္သိုးေမြး(ပိုးလီမွ်င္)မ်ားသိပ္ထည့္မူလီစုပ္ျပီးေဆးသုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။

အခန္းဖြဲ ့ျခင္းသရုပ္ျပပုံ

အမ်ားအားျဖင့္သုံးျကေသာအျပားအမ်ဳိးအစားမ်ားကိုေျပာရလွ်င္ေယဘုယ်အားျဖင့္ေအာက္ပါအတိုင္းခြဲျခားႏုိင္သည္။

၁။ ေစေကာင္းပန္ (石膏板၊Gypsum/Gesso)ဟုေခၚေသာထုံးေက်ာက္ျပား

သိပ္သည္းဆနည္း၊ေပါ့ပါးျပီးသာမန္ရုံးခန္း၊လူေနခန္းကာရာတြင္အသုံးျပဳသည္။

၂။ ရွီးစြမ္းကိုက္ပန္ (矽酸蓋板၊Calcium Silicate)ဟုေခၚေသာထုံးသဲစပ္ျပား

သိပ္သည္းဆမ်ားျပီးအတန္ငယ္ေလးလံကာသာမန္အခန္းႏွင့္စိုထုိင္းမွဳမ်ားေသာအခန္း(သန့္စင္ခန္း)ကာရာတြင္သုံးသည္။

၃။ ေဆြနီပန္ (水泥板၊Cement)ဟုေခၚေသာဘိလပ္ေျမျပား

သိပ္သည္းဆႏွင့္ေလးလံမွဳအမ်ားဆုံးျဖစ္ျပီးစိုထုိင္းလြယ္သည့္ေရခ်ဳိးခန္း၊သန့္စင္ခန္းမ်ားတြင္အသုံးျပဳသည္။

အျပားအထူကိုေယဘုယ်အားျဖင့္၆မီလီ၊၉မီလီႏွင့္၁၂မီလီဟူ၍သုံးမ်ဳိးခြဲထားသည္။

မူလီစုပ္ရာတြင္အျပားအမ်ဳိးအစားႏွင့္အထူအပါးအလိုက္အသုံးျပဳေသာမူလီအမ်ဳိးအစားလည္းမတူညီေပ။

ထုံးေက်ာက္ျပားအတြက္သုံးေသာမူလီမွာထိပ္ခၽြန္ျဖစ္၍အေတာင္ႏွစ္ခု(ေဘးထြက္ေနေသာသံစႏွစ္ခု)မရွိပဲ၊ထုံးသဲစပ္ျပားႏွင့္ဘိလပ္ေျမျပားအတြက္သုံးေသာမူလီမွာထိပ္တြင္အေတာင္ပံပါေသာမူလီျဖစ္သည္။

အျပားအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္သုံးေသာမူလီမ်ားမိတ္ဆက္ျပီးေနာက္အခန္းကာပုံအဆင့္ဆင့္ကိုဆက္လက္ရွင္းျပပါမည္။

အျပား၏အလ်ား၊အနံအရြယ္အစားမွာလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိျပီးအမ်ားသုံးဆိုဒ္မွာ၁၂၂မီလီ(ေလးေပ)x၂၄၄မီလီ(ရွစ္ေပ)ျဖစ္သည္။

အခန္းကာရန္အတြက္ဦးစြာစည္းရုိက္ျခင္းႏွင့္တိုင္ေထာင္ျခင္းအဆင့္ကိုစလုပ္ရသည္။

ပထမဦးဆုံးေမာ့တို(墨斗)ကိုသုံး၍ေျမပုံတြင္သတ္မွတ္ထားေသာအတိုင္းအထြာအတိုင္းစည္းစရုိက္ရသည္။

     

       ေခတ္ေဟာင္းေမာ့တို                                        ေခတ္သစ္ေမာ့တို

ေခတ္ေဟာင္းေမာ့တုိျဖစ္ျဖစ္၊ေခတ္သစ္ေမာ့တိုျဖစ္ျဖစ္ေမာ့တုိ၏သေဘာတရားမွာမင္ထည့္ရန္ေနရာႏွင့္ျကိုးတစ္ေခ်ာင္းပါျပီးမွင္သုတ္
ထားေသာျကိုးကိုလူႏွစ္ေယာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တင္းေအာင္ဆြဲ၍ျကမ္းျပင္တြင္ခဲျဖင့္အမွတ္အသားႏွစ္မွတ္ေပၚတြင္ဆြဲရုိက္ျခင္းျဖင့္
စည္းတစ္ေျကာင္းျဖစ္ေပၚေစသည္။

ျကမ္းျပင္တြင္စည္းဆြဲျပီးပါကထိုစည္းကိုဗဟိုထား၍ခ်ိန္သီး(သို့)ေလဆာမ်ဥ္းကိုသုံးျခင္းျဖင့္ျကမ္းျပင္မ်ဥ္းႏွင့္အညီ
မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္စည္းတစ္ေျကာင္းထပ္ထင္ေစသည္။

                      ခ်ိန္သီး                                    ေလဆာ

ျကမ္းျပင္ႏွင့္မ်က္ႏွာက်က္တြင္စည္းတစ္ေျကာင္းစီတားျပီးသည့္အခါအဂၤလိပ္အကၡရာ“ယူ“ပုံစံေျမာင္း

(上下槽)ကိုလိုသလိုအရွည္အတိုကိုတို္င္းတာ၍ျဖတ္စက္ႏွင့္ျဖတ္ျပီးစည္းႏွင့္အညီညွွိျပီး

ယမ္းေသနတ္ႏွင့္စို့သံကိုအသုံးျပဳ၍အေသရုိက္ထားရသည္။

         “ယူ“ပုံစံေျမာင္း(စန့္ရွေခ်ာင္)                    ေခ်ာင္ႏွင့္သတၱဳေခ်ာင္းမ်ားျဖတ္စက္

               ျဖတ္စက္သုံးျဖတ္ျပား

ေျမာင္း(ေခ်ာင္)မ်ားမလွဳပ္ေစရန္အေသ“ရက္ပိ“ရုိက္ရာတြင္သုံးေသာသံေခ်ာင္း၊ယမ္းေသနတ္ႏွင့္ယမ္းက်ည္ဆံ

ေအာက္ပါပုံမွာအေပၚေအာက္ေျမာင္း(ေခ်ာင္)မ်ားရုိက္၍ျပီးစီးထားပုံျဖစ္သည္။

ေျမာင္းမ်ားရုိက္ျပီးပါကေဒါင္လိုက္တုိင္မ်ား(ကူက်骨架)မ်ားကိုလုိသလုိတိုင္းထြာျဖတ္ေတာက္၍ေထာင္ရျပန္သည္။

ကူက်ေထာင္ရာတြင္သတိျပဳရမည့္အခ်က္မွာကူက်တြင္ပါရွိေသာကန့္လန့္ျဖတ္တန္း(ခ်နဲလူ၊加強橫柱)မ်ားထည့္ရာအေပါက္မ်ားလမ္းေျကာင္းတည့္၍ညီေနေစရျခင္းျဖစ္သည္။

သို့မွသာတုိင္ေထာင္ျပီးခ်နဲလူထည့္သည့္အခါအဆင္ေျပမည္ျဖစ္သည္။

ေဒါင္လိုက္တုိင္မ်ားစီထည့္ရာတြင္ဗရမ္းဗတာစီထည့္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲစည္းမ်ဥ္းအရတိုင္း၍ထည့္ရသည္။

သို့မွသာအျပားမူလီစုပ္သည့္အခါတြင္လြယ္ကူေခ်ာေမြ ့မည္ျဖစ္သည္။

အျပားတစ္ျပား၏အရြယ္အစားမွာသာမန္အားျဖင့္(၁၂၂မီလီx၂၄၄မီလီ)ရွိေသာေျကာင့္အလ်ားလိုက္ကပ္ကပ္၊ေဒါင္လိုက္ကပ္ကပ္အျပား ႏွစ္ခ်ပ္ဆက္ရာတြင္ေဒါင္လိုက္စီထားေသာတုိင္မိ၍မူလီစုပ္၍ရေအာင္တိုင္းထြာရသည္။

ထုိ့ေျကာင့္ေဒါင့္ဆုံးမွေန၍ကူက်(ေဒါင္လိုက္တိုင္)အလယ္အထိ၃၀.၅၊၆၁၊၉၁.၅၊၁၂၂၊၁၅၂.၅၊၁၈၃၊၂၁၃.၅၊၂၄၄မီလီစသည္ျဖင့္ခဲျဖင့္မွတ္၍အမွတ္တစ္ေနရာတြင္ကူက်ကိုအလယ္က်ေအာင္စီထည့္ရသည္။

၁၂၂မီလီႏွင့္၂၄၄မီလီတုိ့သည္အျပားႏွစ္ျပားဆက္သည့္ေနရာျဖစ္၍ထိုေနရကိုခိုင္ခံ့ေအာင္အထက္ေအာက္ေျမာင္းတြင္
မူလီအျဖဴအတို(ပို္င္ေလာ္ေဆး)ျဖင့္စုတ္ရသည္။

သို့မွသာအျပား၀က္အူစုပ္သည့္အခါမလွဳပ္မည္ျဖစ္သည္။

ေအာက္ေဖာ္ျပပါပုံမ်ားသည္အသုံးျပဳရန္လိုအပ္သည့္ပစၥည္းကိရိယာမ်ားျဖစ္သည္။

             

             အျဖဴေရာင္မူလီတို                            သတၱဳျပားျဖတ္ကတ္ေျကး

 ေအာက္ေဖာ္ျပပါပုံမွာအျပားကပ္ရန္ေဒါင္လိုက္တိုင္(ကူက်)မ်ားစီထည့္ျပီးစီးထားပုံျဖစ္သည္။

ကူက်မ်ားစီထည့္ျပီးသည့္အခါကပ္မည့္အျပားမ်ားကိုလိုသလိုျဖတ္ေတာက္ျပီးမူလီစုပ္ရသည္။

အျပားကပ္သည့္ပုံစံမွာမတူညီသည့္ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုဒ္မ်ား၏အင္ဂ်င္နီယာမ်ားလိုလားခ်က္မ်ား
မတူညီျကေခ်။

တစ္ခ်ဳိ ့ကေအာက္မွအထက္တစ္ခ်ပ္စီအညီကပ္ရျပီး၊တစ္ခ်ဳိ ့မွာအေပၚေအာက္အျပားဇီးဇက္ပုံကပ္ရျပီး၊
တစ္ခ်ဳိ ့မွာမူေလွကားထစ္ပံုစံအနိမ့္အျမင့္စီကပ္ရသည္။

ကပ္သည့္အျပားအထူအျပားလည္းကြဲျပားျပီး၊တစ္ခ်ဳိ ့အခန္းမ်ားတြင္အျပားကိုႏွစ္ထပ္ကပ္ရသည္။

ပထမတစ္ထပ္ကိုေဒါင္လိုက္ကပ္လွ်င္၊ေနာက္တစ္ထပ္ကိုအလ်ားလိုက္လမ္းေျကာင္းေျပာင္းထည့္ရသည္။

အျပားျဖတ္ကပ္ရာတြင္ေအာက္ပါပစၥည္းကိရိယာမ်ားလိုအပ္သည္။

              ေပျကိုး                                        ခဲတံ

                   ဒါး                                             လႊ
                             မူလီစုပ္စက္                                        တူ                                      

       ခါးလြယ္ပစၥည္းအိတ္                             သစ္သားေလွကား

ေအာက္ပါပစၥည္းမ်ားမွာမိမိကိုယ္ခႏၶာထိခိုက္အနာတရမျဖစ္ေစရန္ကာကြယ္ေသာပစၥည္းမ်ားျဖစ္ျပီးတစ္ခ်ဳိ ့မွာစည္းကမ္းတက်တပ္ဆင္အသုံးျပဳျကေသာ္လည္းတစ္ခ်ဳိ ့မွာအလုပ္လုပ္ရာတြင္ရွဳပ္သည္ထင္၍အသုံးမျပဳျက။

ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ေဘးကင္းျခင္းသည္အေရးျကီး၍အမ်ားအားျဖင့္တပ္ဆင္အသုံးျပဳသင့္သည္ဟုထင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္အမ်ားအားျဖင့္မတပ္သည္မွာလက္အိတ္(ျဖတ္ေတာက္ရာတြင္လက္ဗလာလုပ္တာေလာက္အားမရ၍)ႏွင့္မ်က္စိကာမ်က္မွန္(နဂိုမ်က္မွန္တပ္ထားေသာေျကာင့္)ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္လက္အိတ္မတပ္မိျခင္း၏အက်ဳိးဆက္မွာတစ္ခါတြင္အျပားျဖတ္သည့္အခါကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းထိပ္ပါျဖတ္မိျခင္းပင္။

               ေဆာက္လုပ္ေရးသံုးဦးထုပ္                                ႏွာေခါင္းစြတ္

                       လက္အိတ္                                         မ်က္စိကာမ်က္မွန္

အျပားမ်ားျဖတ္ထည့္ရာတြင္ေပျကိုး၊ခဲတံ၊လႊႏွင့္ဒါးမွာမရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာမ်ားျဖစ္သည္။

တ့ူမွာတစ္ခါတစ္ရံအျပားကပ္ရာတြင္မီးျကိုးခြက္ရွိသည့္အခါေဖာက္ရာတြင္အသုံး၀င္ျပီးႏွာေခါင္းစြတ္မွာဖုန္မရွဴမိေစရန္ႏွင့္မ်က္စိကာမ်က္မွန္မွာသတၱဳျပားမ်ားကိုျဖတ္စက္ႏွင့္ျဖတ္ရာတြင္မီးပြားႏွင့္သံမွဳန္မ်ားမ်က္စိမထိမိေစရန္ျဖစ္သည္။

အျမင့္တက္၍အျပားမ်ားကိုမူလီစုပ္ရာတြင္သစ္သားေလွကားသည္မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည္။

ေလွကားေအာက္မဆင္းပဲေလွကားႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာအင္းေလးကန္တြင္ေလွကိုေျခေထာက္ႏွင့္ေလွာ္သကဲ့သို့ပင္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သူမ်ား၏အတတ္ပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

သို့မွသာေလွကားတက္ဆင္းအခ်ိန္လည္းကုန္၊လူလည္းပန္းျခင္းကိုသက္သာေစႏုိင္သည္။

တရုတ္အေခၚအေ၀ၚအရေလွကားရုိးရုိးကိုလိုထီး(樓梯或梯子)ဟုေခၚေသာ္လည္းေဆာက္လုပ္ေရးသုံးေလွကား၏အေခၚအေ၀ၚမွာမာရီ(馬椅)ျဖစ္ျပီးတရုတ္အေခၚအေ၀ၚမာရီ(螞蟻)ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္အသံဆင္သျဖင့္ေဆာက္လုပ္ေရးစ၀င္လုပ္စဥ္မာရီယူလာခဲ့ဟုသူေဌးေျပာေသာအခါေျကာင္ေတာင္ေတာင္ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ဖူးသည္။

အခန္းကာအျပားကပ္သည့္အခါကူက်တိုင္၏တစ္ဖက္ကိုသာအရင္ကပ္ရသည္။တန္းမရန့္ဖုန္းပန္(單面封板)ဟုေခၚသည္။

ျပီးလွ်င္မီးခြက္ေဖာက္သူမီးျကိုးဆြဲသူမ်ားကိုအလွ်င္ေပးလုပ္ေစသည္။

ျကိုးသမားမ်ားျပီးမွသာလွ်င္ေဒါင္လိုက္တိုင္မ်ား၏အေပါက္တြင္ကန့္လန့္ျဖတ္ခ်နဲလူေခ်ာင္းမ်ားထည့္၊ ျပီးလွ်င္ပိုးလီမွ်င္(玻璃棉)ဟုေခၚေသာမွန္မွ်င္စမ်ားကိုအသံလုံေစရန္ထည့္ရသည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္မွက်န္ေနေသာေနာက္တစ္ဖက္နံရံကိုအျပားအုပ္ရသည္။

အျပားအုပ္မူလီစုပ္ရာတြင္အကြာအေ၀းမွာအင္ဂ်င္နီယာမ်ားေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္းထုိးရသည္။
ပုံမွန္အားျဖင့္၁ေပ(၃၀မီလီ)တစ္လုံးထိုးရသည္။

တစ္ခ်ဳိ ့နံရံမ်ားမွာျကားတြင္အသံလုံအမွ်င္မထည့္ပဲဘိလပ္ေျမထည့္ေလာင္းသျဖင့္ဘိလပ္ေျမဖိအားေျကာင့္
အျပားမ်ားကြာမထြက္ေစရန္ေအာက္ေျခဘက္တြင္(၅မီလီ)စီခြာျပီးမူလီတစ္လုံးစီထုိးရသည္။

အျပားကပ္သူမ်ားအေျကာက္ဆုံးႏွင့္စိတ္အညစ္ဆုံးမွာပိုးလီမွ်င္ျဖတ္ထည့္ျခင္းျဖစ္သည္။

မွန္မွဳန္မ်ား၊သတၱဳမွဳန္မ်ားႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာေျကာင္းေျခလက္အေရျပားမ်ားႏွင့္ထိမိလွ်င္မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ယားတတ္ျပီးအလာဂ်ိတ္ရွိေသာသူမ်ားအနီျပင္မ်ားထသည့္အထိဒုကၡေပးတတ္သည္။

အယားသက္သာေစနည္းမွာအလုပ္ဆင္းခါနီးပလတ္စတာတိတ္ျဖင့္အသားကိုကပ္ခြာကပ္ခြာလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ကပ္ေနေသာအမွဳန္မ်ားကိုဖယ္ရွားေပးႏုိင္သည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရေႏြးပူပူထဲတဘက္(မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ)စိမ္၍ကိုယ္ကိုတိုက္ေပးျခင္းအားျဖင့္လည္းအယားေျပေစႏို္င္သည္။

သို့မဟုတ္ပါကညေကာင္းေကာင္းအိပ္မရႏုိင္သည္အထိဒုကၡေပးတတ္သည္။

အေပၚပုံမွာနာမည္ျကီးပိုးလီမွ်င္လိပ္ျဖစ္သည္။

        

အျပားတစ္ဖက္ကပ္ျပီးကန့္လန့္ျဖတ္ခ်နဲလူထည့္ထားျပီးပုံ  

ပိုးလီမွ်င္ထည့္ျပီးအျပားေနာက္တစ္ဖက္ကပ္ရန္အသင့္ျဖစ္ေနပုံ

အျပားႏွစ္ဖက္စလုံးကပ္ျပီးသည့္အခါေတြ ့ရေသာအခန္းနံရံမ်ား

တန္းလန္းထြက္ေနေသာ၀ါယာစမ်ားမွာမီးခလုတ္ႏွင့္ပလတ္မ်ားတပ္ဆင္ရန္အတြက္ျဖစ္သည္။

အျပားႏွစ္ဖက္ဖုံးျပီးသည့္အခါအလယ္အျပားႏွစ္ခ်ပ္ဆက္ရာေနရာမ်ားႏွင့္မူလီစုပ္ထားေသာအေပါက္မ်ားကိုေဆးသုတ္သူမ်ားကပတ္တီးလိုက္ (ဖီးထူျခင္း၊批土)ျခင္းလုပ္ငန္းကိုစတင္ရသည္။

ထုိ့ေနာက္ေဆးအျကမ္းတစ္ထပ္သုတ္ျပီးေနာက္ထပ္အေခ်ာလိုက္ျပီးေသာအခါသင္ျမင္ေတြ ့ေနရေသာလူေနအိမ္ခန္းမ်ားႏွင့္ရုံးခန္းမ်ား၏လွပသစ္လြင္ေသာနံရံမ်ားျဖစ္လာရသည္။

အျပားႏွစ္ဖက္စလုံးကပ္ျပီး၍ပတ္တီးလိုက္ျပီးသည့္အခါေတြ ့ရစဥ္ 


ပတ္တီးလိုက္ေဆးသုတ္အေခ်ာသတ္ျပီးသည့္အခါေတြ ့ရစဥ္

အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္တို့ကားယခုေခတ္အတြင္းအေဆာက္အအုံအခန္းမ်ားဖြဲ ့စည္းရာတြင္အသုံးျပဳေသာအျပားကပ္ပုံအဆင့္ဆင့္ပင္ ျဖစ္သည္။

သာမန္လြယ္လြယ္ေျပာပါကသံတိုင္ေထာင္အျပားႏွစ္ဖက္ကပ္အလယ္တြင္အသံကာမွ်င္သို့မဟုတ္ဘိလပ္ေျမေလာင္းဟုဆိုေသာ္လည္းအေသးစိတ္စည္းစနစ္တက်လုပ္သည့္အခါထင္သေလာက္မလြယ္ကူသည္ကိုေတြ ့ရေပမည္။

အဆင့္တစ္ဆင့္ဆင့္တြင္တစ္ခ်က္မွားလိုအပ္သြားပါကအစအဆုံးျပန္လုပ္ရေလာက္သည့္အထိေအာင္ဆိုးရြားေသာအမွားအယြင္းမ်ားျဖစ္တတ္သည္ကိုသတိမူရေပမည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္အခန္းဖြဲ ့သည့္ပမာယူ၍ေလာကတြင္ျဖတ္သန္းရေသာဘ၀ခရီးလမ္းတြင္လည္းဘယ္အရာမဆိုေသခ်ာေတြး၊ေသခ်ာစဥ္း စားျပီးမွဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု၊အလုပ္တစ္လုပ္ကိုစည္းစနစ္ရွိရွိလုပ္သင့္လွေပသည္။

သို့မွသာအမွားနည္းေသာဘ၀လမ္းခရီးကိုအဆင္ေျပေခ်ာေမြ ့စြာေလွ်ာက္လွမ္းျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ေပမည္။

သို့မဟုတ္ပါကအလြဲအမွားအတိမ္းအေစာင္းမ်ားျကားဘ၀ကိုျဖတ္သန္းရသည္မွာေရသာမ်ား၍ငါးမေတြ ့ဆိုသလိုအခ်ိန္ကုန္သေလာက္အက်ဳိးမရွိျဖစ္တတ္ေပလိမ့္မည္။

စာေရးသူသည္ထိုင္၀မ္ေဆာက္လုပ္ေရးအေျကာင္းေရးသျဖင့္အတြင္းအသုံးအႏွဳန္းအမ်ားအားျဖင့္တရုတ္အသုံးအႏွဳန္းမ်ားျဖစ္သုံးႏွဳန္း ထားသည္၊

၀က္ဆုိဒ္ေပၚတြင္ေတြ ့ေသာပုံမ်ားအသုံးျပဳ၍တတ္စြမ္းသမွ်ျမန္မာဘာသာျပန္၊အဂၤလိပ္စာလုံးျဖင့္ပုံေဖာ္၊ရွင္းလင္းထင္သာရွိေစရန္အတတ္ႏုိင္ဆုံးတင္ျပထားပါသည္။

မနားလည္သည့္ေနရာမ်ားရွိပါကလည္းနားလည္သည္းခံဖတ္ရွဳေပးပါရန္ပန္ျကားလိုပါသည္။  ။

အေ၀းေရာက္သား (၂၀၁၀၊၁၀၊၁၉ ညေန ၆နာရီ၊၂၅မိနစ္။)



ဆန္းစစ္ျခင္း-၃၆

အခ်ိန္သည္မ်က္စိတစ္မိွတ္လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္းမွာပင္ကုန္ဆုံးပ်က္သုဥ္းလ်က္ရွိသည္။လာမယ့္၁၀သုံးလုံး (၂၀၁၀၊၁၀၊၁၀)တြင္ဘ၀တြင္ရွင္သန္က်က္စားလာသည္မွာ(၃၆)ႏွစ္လုံးလုံးရွိေလျပီ။၁၀သုံးလုံးထူးထူးျခားျခားတိုက္ဆိုင္ေသာကိုယ့္အဖုိ ့မထူးျခားေသာေမြးေန ့အတြက္ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲေတြးရင္းယေန့အထိလွမ္းခဲ့ေသာအတိတ္ေျခရာမ်ားကိုျပန္ဆန္းစစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာျပီးဘာရယ္မွမဟုတ္ပဲဒီစာတစ္ပုဒ္ေရးမိသည္။




လူဆုိသည္ကလည္းအခက္သား။ငယ္စဥ္ကသူမ်ားအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ဆုိလွ်င္ဖတ္ဖို့ပ်င္းလြန္းလို့ေယာင္လို့ေတာင္ေမကုိင္မိေသာ္လည္းအသက္ကေလးရလာသည့္အခါကိုယ္ဘ၀ဇာတ္ေျကာင္းကိုေတာ့သူမ်ားေျပာျပခ်င္သည္။ျဖတ္သန္းလာေသာဘ၀ခရီးကျပန္စဥ္းစားခံစားစရာအႏုအလွျကည္ႏူးမွဳမ်ားမရွိေသာ္လည္းလူျဖစ္လာျပီမို့လက္ေတြ ့က်ေသာေလာကကိုရင္ဆုိင္ရမည္မွာျဖစ္သည္။



ငယ္စဥ္ဘ၀

ငယ္စဥ္ကမိသားစုမွာေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္မရွိခဲ့ေသာ္လည္းမိဘမ်ားကကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမ၏ပညာေရးကိုအထူးအေလးထားတတ္ႏုိင္သေလာက္ပံ့ပိုးေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။အေဖကလခစား၊အေမသည္ကားအားခ်ိန္တြင္သူမ်ားအပ္ထည္ခ်ဳပ္၊ေနာက္ပိုင္းကေလးမ်ားကိုတရုပ္စာသင္ေပးျခင္းတုိ့ျဖင့္မိသားစုစား၀တ္ေနေရးႏွင့္သားသမီးပညာေရးကိုတတ္စြမ္းသမွ်ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့သည္။ျပန္ေတြးျကည့္လွ်င္ကိုယ့္မိဘမ်ားအဘယ္သုိ့ေသာတြန္းအားစြမ္းအားမ်ားေျကာင့္ထုိအခ်ိန္ကလုပ္စြမ္းႏုိင္ခဲ့သည္မသိ။ယခုကိုယ္မိဘလုပ္သည့္အခ်ိန္တြင္သူတို့၏ဆယ္ပုံတစ္ပုံမွ်ပင္မမွီ ့တမွီလုပ္ေနလွ်င္ပင္ပန္းသည္ဟုထင္ေနမိေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္တစ္ခါတစ္ရံမခ်င့္မရဲျဖစ္မိသည္။



ငယ္စဥ္ကကၽြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္ႏွမတစ္စုတစ္ခုေကာင္းသည္ကကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္သိတတ္၍ပညာေရးတြင္မိဘကတစ္တြတ္တြတ္တိုက္တြန္းစရာမလုိပဲကိုယ့္အသိစိတ္ႏွင့္ကိုစာကိုျကိုးစားသင္ယူျခင္းပင္ျဖစ္သည္။မူလတန္းေက်ာင္းကိုကိုယ့္အိမ္ရွိရာျမိဳ ့နယ္ျဖစ္ေသာအ.မ.က(၂)ပန္းဘဲတန္းတြင္တက္ခဲ့သည္။ထိုစဥ္ကမူလတန္းျပဆရာမမ်ားမွာစာအသင္အျပေကာင္း၍က်ဴရွင္ပင္တက္စရာမလိုပဲမူျကိုႏွင့္သူငယ္တန္းမွလြဲ၍က်န္အတန္းမ်ားကိုေက်ာင္းတက္ရုံျဖင့္စာလုိက္ႏုိင္ေလသည္။ေက်ာင္းငယ္သည္ကတစ္ေျကာင္း၊ကိုယ္ျကိုးစားသည္ကတစ္ပို္င္းမို့မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ႏွစ္စဥ္အတန္းေရွ ့ပ၊ဒု၊တအျမဲခ်ိတ္၍ဆုရစျမဲျဖစ္သည္။ထုိစဥ္ကသူငယ္တန္းမွေလးတန္းအထိမွတ္မိသမွ်ဆရာမ်ားကိုေျပာျပရလွ်င္ေဒၚေအးျမင့္ျကည္၊ေဒၚခင္ခင္၊ေဒၚခင္ျမ၊ေဒၚတင္ျမႏွင့္ေဒၚေအးေအးေ၀တုိ့ပင္ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမျကီးမွာအမွတ္မမွားလွ်င္ေဒၚသန္းႏြဲ ့ျဖစ္သည္။ထိုေက်းဇူးရွင္သင္ဆရာသမားမ်ားအားကၽြန္ေတာ္ဒီကပင္ရုိေသေလးစားစြာျဖင့္လက္အုပ္ခ်ီရွိခုိးကန္ေတာ့အပ္ပါသည္။



အေဖကထုိစဥ္ကဆုရလွ်င္ေရႊဘုံသာလမ္း(မဂိုလမ္း)ေခၚသြား၍အရုပ္တစ္ခုခု၀ယ္ေပးျမဲျဖစ္သည္။အပတ္တိုင္းလိုလိုတနဂၤေႏြေန့ဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္ႏွမ(အထူးသျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္)ကိုတစ္ေနရာရာေခၚသြားျမဲျဖစ္သည္။ထုိ့ေျကာင့္ပင္ငယ္စဥ္ကတည္းကေရႊတိဂုံဘုရား၊တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္၊ငါးျပတုိက္၊ကန္ေတာ္ျကီးကရ၀ိတ္၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံစသည့္ေနရာမ်ားကိုေရာက္ဖူးသည့္အေခါက္ေရေပါင္းမနည္းယဥ္ပါးခဲ့ေလသည္။တရုတ္ႏွစ္ကူးဆိုလွ်င္လည္းသားအဖႏွစ္ေယာက္နဂါး၊ျခေသၤ့အကႏွင့္သီခ်င္းဆုိသည့္ကားမ်ားေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ျကည့္ခဲ့သည္မ်ားလည္းျပန္မွတ္မိေနေသးသည္။ထုိမွ်မကတန္ေဆာင္တိုင္ဆုိလွ်င္ေမာ္တင္၊သီတင္းကၽြတ္ဆိုလွ်င္ေရေက်ာ္စေသာရာသီပြဲေတာ္အလိုက္အေဖကၽြန္ေတာ့္အားေခၚသြားလည္ခဲ့သည္မွာရင္ထဲအျမဲစြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။အေဖသည္ကားကၽြန္ေတာ္တို့အေပၚအဖတာ၀န္ေကၽြျပြန္ခဲ့ေသာဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။အေမသည္လည္းကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမတစ္သုိက္အဖုိ့အစားထုိးမရႏုိင္ေသာမိခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ယခင္ေဆာင္းပါးတြင္အေမ့အေျကာင္းေတာ္ေတာ္ေရးဖူး၍အက်ယ္တ၀န့္မေဖာ္ျပလုိေတာ့။



အလယ္တန္း၊အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀

မူလတန္းကိုအမက(၂)ပန္းဘဲတန္းတြင္ေက်ာခိုင္းခဲ့ျပီးေနာက္အလယ္တန္းေက်ာင္းဖတ္ဖို ့မိဘမ်ားမွာသင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ရာေက်ာင္းရွာရျပန္သည္။အေဖကေက်ာင္းသားလူရည္သန့္ျပီးေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္း၊ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေသာအ.ထ.က(၁)ဒဂုံေက်ာင္းကိုမ်က္စိက်ျပီးမရမကလုိက္လံစုံစမ္းျပီးေက်ာင္းအပ္ထားေပးခဲ့သည္။အေျကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျကာင့္ပဥၥမတန္းကိုအစမ္းစာေမးပြဲစစ္ခါနီးမွေနာက္က်တက္ခဲ့ရျပီးထုိစဥ္ဒဂုံ(၁)ထုံးစံအရေနာက္ဆုံးအတန္း(J)တြင္ကၽြန္ေတာ့္အားတက္ေစသည္။စာေမးပြဲေျဖျပီးေနာက္အမွတ္စာရင္းထြက္ျပီးသည့္အခါအတန္းပိုင္ဆရာကမင္း(G)သို့(F)ေက်ာင္းသားအသစ္တန္းကိုေျပာင္းေပးမယ္သြားမလားဟုေျပာေသာ္လည္းအတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္၍မေျပာင္းပဲထုိအတန္းတြင္ပင္ေနရန္ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။



ထုိစဥ္ကဒဂုံ(၁)တြင္ေက်ာင္းသားစာလုိက္ႏုိင္မွဳအရည္အခ်င္းကိုျကည့္၍(S),(A),(B),…,(J)စသည္ျဖင့္စီသြားရာအကၡရာေနာက္ေရာက္ေလေလ၊ပညာအရည္အခ်င္းကြာသြားေလေလျဖစ္သည္။ယခုအခါျပန္ေတြးျကည့္ပါကထုိစနစ္သည္ထူးခၽြန္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားကိုပုိမိုထူးခၽြန္ေစေသာ္လည္း၊ေနာက္တန္းေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖုိ ့ကိုယ့္စိတ္ကိုမႏုိင္ပါကပိုမိုစိတ္ေလညံ့ဖ်င္းသြားတတ္ေစသည္။ကၽြန္ေတာ္သေဘာဆုိရလွ်င္အထူးအတန္း(S)ထားျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း၊အျခားအတန္းမ်ားကိုလည္းအေတာ္အညံ့ေရာထားသင့္သည္ဟုထင္သည္။ဥပမာပဥၥမတန္းတစ္တန္းလုံးမွအဆင့္ေရွ ့ေရာက္သူ၅၀၊၆၀ကို(S)တန္းတြင္ခြဲထားသည္ကိုမကန့္ကြက္လိုေသာ္လည္းအဆင့္၅၀၊၆၀ေနာက္ေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုအေတာ္အညံ့က်ပန္းခြဲ၍အတန္းတိုင္းတြင္ထားသင့္သည္ဟုထင္သည္။ထုိမွသာေက်ာင္းသားမ်ား၏စိတ္ထဲတြင္သူေတာ္သည္၊ငါညံ့သည္ဟူေသာစိတ္မ်ဳိးေပ်ာက္ျပီးျကိုးစားခ်င္စိတ္ရွိမည္ဟုထင္မိသည္။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးသာလွ်င္ျဖစ္သည္။



အခ်ိန္ေတြေခတ္ေတြေျပာင္းခဲ့ျပီမို့ယခုဒဂုံ(၁)တြင္ဘယ္စနစ္က်င့္သုံးေနသည္ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိေတာ့။ထုိေခတ္ကေက်ာင္းအုပ္ဆရာျကီးမွာဦးႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ျပီးေက်ာင္းစတက္ခ်င္းပဥၥမတန္းအတန္းပိုင္မွာသခ်ာၤဆရာဦးမင္းေမာင္ျဖစ္သည္။ေနာက္ဒဂုံ(၁)တြင္မွတ္မိသေလာက္ဆရာ၊ဆရာမနာမည္မ်ာကိုရြတ္ျပရလွ်င္ဦးေလးႏုိင္၊ေဒၚခင္ႏြဲ ့တင္၊ေဒၚတင္ရီ၊တီခ်ာဘက္တီက်န္သည့္ဆရာမ်ားနာမည္ကိုမမွတ္မိေတာ့။ဒဂုံေရာက္ေတာ့ဆရာဆရာမမ်ားတစ္ခ်ဳိ ့ကားစာတစ္ကယ္သင္ျကသူမ်ားျဖစ္ျပီး၊တစ္ခ်ဳိ ့အားထုိစဥ္ေခတ္ေရစီးေျကာင္းအရတာ၀န္ေက်ရုံတင္သာသင္သူမ်ားလည္းရွိသည္။ဘာပဲေျပာေျပာဆရာဆိုသည္မွာတစ္ရက္တစ္ခါတစ္ခုသင္ေပးလွ်င္ဆရာအရာေျမာက္၍ထုိထုိဆရာသမားမ်ားကိုလည္းေလးစားရုိေသဦးညႊတ္ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။



ဒဂုံ(၁)တြင္ကားလူစုံ၊ေက်ာင္းသားမ်ားျပား၊အရည္အခ်င္းထူးခၽြန္သူမ်ားျကသည္မို့ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ထူးခၽြန္ဆုမွာညားတစ္ခ်က္မညားတစ္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။သို့ရာတြင္ဟန္ခ်က္ညီညီထိန္းႏုိင္မွဳေျကာင့္ပဥၥမတန္းမွလြဲ၍ဒႆမတန္းအထိအတန္း(S)တြင္သာေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။အျခားအတန္းမ်ားတြင္က်ဴရွင္မယူခဲ့ေသာ္လည္းအေရးျကီးအတန္းမ်ားျဖစ္သည့္အဌမ၊န၀မ၊ဒႆမတန္းမ်ားတြင္ေတာ့သူမ်ားနည္းတူက်ဴရွင္တက္ခဲ့သည္။ခ်ဳိ ့တဲ့သူမို ့သူမ်ားလိုဘာသာစုံ၀ိုင္းမတက္ႏုိင္၊တစ္ခ်ဳိ ့ဘာသာမ်ားကိုsessionသြားတက္ျပီးအေရးပါဘာသာမ်ားကိုသာ၀ိုင္းက်ဳရွင္တက္ခဲ့သည္။



ဆယ္တန္းေရာက္ေသာအခါစိတ္ထဲတြင္ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုသာရွိသည္”ဆယ္တန္းဟာငါ့ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိးျဖစ္တာေျကာင့္ငါစာေမးပြဲမွာအတတ္ႏိုင္ဆုံးျကိုးစားမယ္။ဒါမွငါ့အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ငါ့မိဘအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္းအက်ဳိးရွိေကာင္းမြန္မယ္”ဟူ၍။အျခားအမွတ္ဘယ္ေလာက္ရမွ၊ဂုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္ခုထြက္မွဟုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ဳိးမထားရွိခဲ့။အထက္တန္းစာေမးပြဲျကီးေျဖဆုိျပီးခဲ့ေလျပီ။ခ်စ္လွစြာေသာအေဖသည္လည္းစာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန့တြင္ထူးထူးျခားျခားသားအားလာျကိုခဲ့သည္။ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမ်ားထြက္ေသာအခါပုံမွန္စိတ္ျဖင့္သာသြားျကည့္ခဲ့သည္။ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ပါသည္။အမွတ္လည္းထုိစဥ္ကဘာလိုင္းတက္တက္၊တက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္အမွတ္မွီ၊အမွတ္ေကာင္းခဲ့ပါသည္။အထက္တန္းစာေမးပြဲတြင္ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္မွဳရရွိခဲ့သည္ဟုဆိုႏုိင္ပါသည္။သို ့ေသာ္ဘ၀စာေမးပြဲတြင္ကၽြန္ေတာ္က်ရွဳံးခဲ့သည္။



ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀

ထိုအခါကႏုိင္ငံေတာ္၏ပညာေရးစည္းမ်ဥ္းကန့္သတ္ခ်က္ေျကာင့္ကၽြန္ေတာ္အဆင့္ျမင့္နည္းပညာတကၠသိုလ္မ်ားသို့ကၽြန္ေတာ္တက္ေရာက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ယုတ္စြအဆုုံးဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ေတာင္တက္ေရာက္ခြင့္မမွီခဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေဆး၊စက္မွဳ၊ကြန္ျပဴတာဘာသာရပ္မ်ားတက္ယူေလ့လာေနခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ္သည္ကားတိတ္ဆိတ္ႏွဳတ္မဲ့စြာျဖင့္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ျကည့္ျမင္တုိင္နယ္ေျမတြင္ရူပေဗဒဘာသာရပ္ကိုသာအဓိကယူသင္ျကားခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ဘ၀တြင္ရင္ဆုိင္ဖူးေသာဆုံးရွဳံးမွဳမ်ားအနက္ကအျကီးမားေသာဆုံးရွဳံးမွဳပင္ျဖစ္သည္။ပညာေရးဘက္တြင္ျကိုးစားသေလာက္အသိအမွတ္မျပဳခံရေသာဆုံးရွံဳးမွဳပင္ျဖစ္သည္။



ဥပမာဆုိရလွ်င္လက္ေ၀ွ့သမားတစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္ျပီးသိကၡာရွိရွိယွဥ္ျပိဳင္ရွဳံးနိမ့္ခဲ့ရလွ်င္ကၽြန္ေတာ့္ေက်နပ္မိမွာအမွန္ျဖစ္သည္။အခုေတာ့စင္ေပၚတက္မျပိဳင္မွီလက္အခ်ဳိးခံခဲ့ရေသာအျဖစ္၊စင္္ေပၚပင္မတက္လိုက္ရသည့္အျဖစ္ပင္ျဖစ္သည္။ဤအျဖစ္မ်ဳိးမျဖစ္သင့္ဟုထင္သည္။အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွတစ္ခ်ဳိ ့မိဘမ်ားကေျပာျပခ်က္သူတို့ေခတ္ကအေျကာင္းအခြင့္သင့္ေသာအခါကၽြန္ေတာ့္အားေျပာျပျကသည္။သူတို့ေခတ္ကပိုဆိုးသည္။ျမန္မာလူမ်ဳိးမဟုတ္သူေဆးေက်ာင္းကိုနယ္မွာတက္ရသည္။ေနာက္တစ္ဆင့္ဥပေဒထြက္သည့္အခါႏုိင္ငံသားသုံးဦးမရွိပါကမရွိသူကိုေဆး၊စက္မွဳတြင္ပထမႏွစ္၊ဒုတိယႏွစ္တက္ေနလင့္ကစားလက္ရွိလုိင္းမွအျခားရုိးရုိးလိုင္းမ်ားသို ့အတင္းအက်ပ္ပုိ့ျခင္းခံရသည္ဟုဆုိသည္။



ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ဤျဖစ္ရပ္မ်ားမွာမျဖစ္သင့္ဟုထင္သည္။လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ဘယ္လူမ်ဳိးမဆိုထူးခၽြန္လွ်င္အားေပးေျမေတာင္ေျမွာက္သင့္သည္ဟုထင္သည္။ႏိုင္ငံသားစီစစ္ေရးကဒ္ျပားမ်ားထုတ္ေပးသည္ဟုဆုိေသာ္လည္းကုိယ္တိုင္ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေမြးဖြားျပီးတစ္သက္ေနထုိင္လာျပီးကိုယ့္သားသမီးမ်ားအရြယ္ေရာက္လာသည္အထိဧည့္ႏုိင္ငံသားအဆင့္ပင္ေလွ်ာက္၍မက်လာသည္မွလက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရာမရွိေခ်။နယ္စပ္ေဒသမ်ားတြင္ကားျမန္မာလူမ်ဳိးမဟုတ္ေသာ္လည္းေန့တြင္းညတြင္းခ်င္းႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရးကဒ္ျပားရလာသည္မ်ားကားဒူနဲ့ေဒးျဖစ္သည္။မတတ္ႏို္င္ေခ်။ထိုေခတ္ထိုအခါကႏို္င္ငံေတာ္တြင္ျဖစ္ပ်က္ေနေသာျပယုဒ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ခါခ်ဥ္တစ္ေကာင္၏အားႏွင့္ေတာင္ျပိဳႏုိင္မည္တဲ့လား။ကိုယ့္ကံပဲရွိပါေစေတာ့။ေနာက္ဆုံးလူဆိုသည္မွာကိုယ္မႏိုင္လွ်င္ကံကိုသာလြဲခ်စျမဲသာျဖစ္သည္မဟုတ္လား။



နာက်ည္းစိတ္ကိုအားငယ္စိတ္အသြင္မျဖစ္ရေစပဲတြန္းအားတစ္ရပ္အေနႏွင့္ယူဆပစ္ဖုိ့သာအေရးျကီးေပသည္။ ”သူတစ္ပါးကိုယ့္အားဖိႏွိပ္လာလွ်င္ကိုယ့္ဘ၀ေရွ ့လမ္းတိုးတက္ဖုိ့အတြက္တြန္းကန္အားတစ္ရပ္အေနႏွင့္ယူဆထားမွသာဘ၀မွာေအာင္ျမင္မွဳရွိႏိုင္ေလေပမည္။”ရူပေဗဒအဓိကယူထားေသာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာစိတ္သိပ္မပါလွသည္မွာအမွန္ျဖစ္သည္။ထုိေျကာင့္အမွတ္မ်ားမွာလည္းေအာင္ရုံတင္သာရွိျပီးအရင္စံခ်ိန္မမွီေတာ့။တစ္ဖက္မွကိုယ္စိတ္၀င္စားရာတရုတ္စာႏွင့္အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမ်ားကိုအျပင္မွာတက္ေရာက္သင္ယူျပီး၊တစ္ဖက္မွမိသားစုစား၀တ္ေနေရးတစ္ဖက္တစ္လမ္းအေထာက္အကူျပဳေရးအတြက္ကေလးမ်ားကိုအဂၤလိပ္စာအိမ္လိုက္တင္၊အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကိုstudy guideလုပ္ေပး။တစ္ေန့လုံးေနထြက္မွေန၀င္ဆရာျဖစ္လိုက္၊တပည့္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္သာအလုပ္ရွပ္လ်က္ရွိသည္။လူဆိုသည္မွာတစ္ကယ္အက်ပ္အတည္းႏွင့္ျကံုေတြ ့လာခ်ိန္တြင္ဆင္းရဲပင္ပန္းမွဳကိုပိုမိုခံႏုိင္ရည္ရွိလာသည့္ျမဳပ္ေနတတ္ေသာစြမ္းအင္တစ္ခုရွိေလသည္။ထိုစဥ္ကပင္ပန္းမွဳမ်ားကားျပည္ပထြက္လာခ်ိန္ပင္ပန္းမွဳမ်ားႏွင့္စာလွ်င္အဆမ်ားစြာပိုေသာ္လည္းစိတ္ထဲကပင္ပန္းသည္ဟုမယူဆမိ။စိတ္ထဲတြင္လည္းအေမေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားတစ္ခြန္းအျမဲျကားေယာင္ကာအင္အားတစ္ခုျဖစ္ေစသည္”အေမမင္းတုိ့ကိုအေမြေပးႏုိင္ခဲ့တာပညာတစ္ခုပဲရွိတယ္။”ဟူ၍။



ရူပေဗဒဒုတိယႏွစ္တက္ခ်ိန္တြင္အခြင့္အေရးတစ္ခုေပၚလာသည္။ထုိင္၀မ္တကၠသိုလ္မွပင္လယ္ရပ္ျခားတရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမ်ားက်င္းပမည္ဟုျကားသိရသည္။တရုတ္စာကိုအဂၤလိပ္စာေလာက္မပုိင္ႏုိင္သည္မို့ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္မိေသာ္လည္းဒီတုိင္းေနမည့္အတူတူစမ္းျကည့္မယ္ဟုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာသက္ဆုိင္ရာစာေမးပြဲစစ္မိဘာသာရပ္မ်ားကိုက်ဳရွင္တက္ေလ့လာမိသည္။ပထမရန္ကုန္ဇကာတင္စာေမးပြဲတြင္ေအာင္ျပီးမႏၱေလးတြင္ဒုတိယအစဥ္စာေမးပြဲေျဖရသည္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမထားမိ။ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ထုိင္၀မ္ျမိဳ့ဗဟုိတကၠသိုလ္မွာအက္လက္ထရစ္ကယ္အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္အဓိကျဖင့္ေက်ာင္းတက္ရန္အေျကာင္းျကားစာေရာက္လာသည္။လက္ရွိတက္ေနေသာရူပေဗဒထက္စာရင္နည္းနည္းတိုးတက္မယ္ထင္၍မိဘႏွင့္ေ၀းရာေရျခားေျမျခားထုိင္၀မ္ကၽြန္းေလးသို့ပညာသင္ရန္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့သည္။



ထုိင္၀မ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀

ထိုင္၀မ္တြင္လည္းသူမ်ားလိုအမ်ဳိးမ်ားမ်ားစားစားမရွိ။အသိဟူ၍အေဒၚ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ႏွင့္အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္၏သူငယ္ခ်င္းသာရွိသည္။ကံေကာင္းသည္ကထုိႏွစ္ေယာက္စလုံးကၽြန္ေတာ့္အေပၚေကာင္း၍လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲရွိလွသည္။အစ္မ၀မ္းကြဲသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကေရာက္စတြင္ကၽြန္ေတာ္သုံးဖုိ့ေ၀ယ်ာ၀စၥပစၥည္းမ်ား၀ယ္ေပးရုံတင္မကဂ်ပန္သြားသူသူ ့အစ္ကိုခ်န္ထားခဲ့ေသာအ၀တ္အစားမ်ားကိုေပးကၽြန္ေတာ့္အားေပးခဲ့သည္မိုု့အ၀တ္အစား၀ယ္၀တ္စရာပင္မလိုေတာ့။ကၽြန္ေတာ္အေဒၚျဖစ္သူကလည္းသူျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းကကၽြန္ေတာ့္ကိုသံေယာဇဥ္ရွိခ်စ္ခင္သည္မို့သားတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခားကူညီေစာင့္ေရွာက္ထားေသာေျကာင့္ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ့အထူကံေကာင္းလွသည္။ထိုသူႏွစ္ဦး၏ေက်းဇူးကိုလည္းကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္အျမဲအမွတ္ရေက်းဇူးတင္လ်က္ရွိသည္။



ထုိင္၀မ္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ကားျမန္မာႏုိင္ငံကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀လုိေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့အခ်ိန္တန္ေက်ာင္းသြား၊ျပန္ရင္မိဘခ်က္ေကၽြးတာစားလုိဘ၀မ်ဳိးႏွင့္အကြာျကီးကြာလွေလသည္။ေရာက္စဆရာစာသင္လွ်င္ဘာသာအတားအဆီးရွိသည္မို ့သူရွင္းျပသည္မ်ားကို၅၀ရာႏွဳန္းပင္နားမလည္၊ရထား၊ကားစီးလွ်င္အားလုံးတရုတ္လိုပဲေျပာဆိုျကားေနေသာဘာသာစကားသိပ္မကၽြမ္းက်င္ေသာကၽြန္ေတာ့္အဖုိ့ေရမဲ့ငါးသဖြယ္သူစိမ္းျကား၀ယ္အားငယ္ေနမိသည္။ကံေကာင္းေထာက္မ၍တကၠသိုလ္တြင္အဂၤလိပ္ဘာသာေအာ္ရီဂ်င္နယ္ဖတ္စာအုပ္မ်ားႏွင့္သင္၍ဆရာသင္၍မနားလည္လွ်င္ကိုယ့္ဘာသာကိုဖတ္စာအုပ္လွန္ဖတ္လို့ရေသးသည္။သို့ေသာ္ဆရာရွင္းျပသည္ကအႏွစ္ျဖစ္ကာကိုယ္ျကည့္ရသည္ကအကုန္လုံးမို ့အခ်ိန္လည္းကုန္သိပ္လည္းမထိေရာက္၍ခဏခဏဘာသာရပ္တစ္ခ်ဳိ ့တြင္စာေမးပြဲမေအာင္ျဖစ္သည္။ေအာင္မွတ္ကလည္းျမန္မာျပည္လို၄၀မဟုတ္၊အမွတ္၆၀မွေအာင္ျပီးအမွတ္၅၉ရသည္ပင္ဆရာကိုအကြန့္တက္၍ေအာင္ခုိင္းလို ့မရ။စာေမးပြဲက်ျခင္းမွာထိုင္၀မ္ေရာက္လာျပီးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့။စာသင္လွ်င္ဆရာကတစ္ခ်ဳိ ့ေနရာမ်ားတြင္ဒါမင္းတို ့အထက္တန္းမွာသင္ျပီးတဲ့ဟာေတြဆိုျပီးေက်ာ္သြားလွ်င္ရန္ကုန္တကၠသို္လ္ပထမဒုတိယႏွစ္မွာပင္မေတြ ့ဖူးမဖတ္ဖူးေသာကၽြန္ေတာ့္အဖုိ့မ်က္လူးဆန္ျပာျဖစ္ရသည္။



ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံသားေက်ာင္းသားမ်ားအဖို့ကေတာ့အထက္တန္းတြင္အေျခခံပုိင္ျပီးေနျပီမို့အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။သူတုိ့အတြက္တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္၊ဒုတိယႏွစ္ကစာျပန္ေႏြးသည့္သေဘာသာရွိျပီးေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပ်ာ္ပါးေနေသာအခ်ိန္ကာလမ်ားသာျဖစ္သည္။သူတို ့ကိုျကည့္လွ်င္အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ကိုယ္ႏွစ္သက္၀ါသနာပါရာအသင္းအဖြဲ ့မ်ားႏွင့္အခ်ိန္ကုန္ေပ်ာ္ပါးေနျကျပီးညဖက္ဆိုလွ်င္သန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိအင္တာနက္ေပၚတြင္စကားေျပာ၊ဂိမ္းေဆာ့၊မနက္ျဖန္စာေမးပြဲဆုိလွ်င္ဒီတစ္ည၊ႏွစ္ညမွစာျကည့္သြားေျဖ၊ေအာင္စာရင္းထြက္လာလွ်င္အမွတ္၈၀၊၉၀။ကိုယ့္မွာေတာ့အားရင္အားသလိုစာျကည့္သြားေျဖတာေတာင္ေအာင္မွတ္၆၀ရဖုိ့အႏုိင္ႏုိင္။ရယ္စရာလည္းအေကာင္းသား။



သူမ်ားေပ်ာ္ပါးကစားေနခ်ိန္တြင္ကိုယ့္၀မ္းစာေရးအတြက္အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေက်ာင္းတက္ရင္ေက်ာင္းမွာရွာလုပ္ရသည္။အလုပ္ဆိုလွ်င္အႏုအလုပ္စာရုိက္၊ဖိုင္ပုိ့အလုပ္ကစအျကမ္းတံျမက္လွည္း၊ျမက္ရိတ္၊အမွိဳက္သိမ္းအလုပ္ထိလုပ္ဖူးသည္။ေက်ာင္းတြင္ကၽြန္ေတာ့္အားအကူအညီအမ်ားဆုံးေပးဖူးသူႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။တစ္ေယာက္ကပင္လယ္ရပ္ျခားေက်ာင္းသားမ်ားကိုထိမ္းကြပ္ရေသာအရာရွိအမ်ဳိးသမီးျကီးမစၥစ္လင္ႏွင့္ေနာက္တစ္ဦးမွာဘဲြ ့ရေက်ာင္းသားမ်ားကိုအလုပ္ကူရွာေပးသည့္အဖြဲ ့မွအမ်ဳိးသမီးလက္ေထာက္အရာရွိမစၥစ္က်န္းျဖစ္သည္။ထုိႏွစ္ေယာက္မွာကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေျကာင္းသိ၍ေက်ာင္းတြင္အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ရွိလွ်င္ကၽြန္ေတာ့္ကိုဦးစားေပးေျပာေပးေလ့ရွိသည္။ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္လည္းယေန့တိုင္သူတို့ႏွစ္ဦး၏ေက်းဇူးကိုအစဥ္ေအာက္ေမ့သတိရလ်က္ရွိသည္။၀မ္းစာေရးအတြက္အလုပ္ေရြးေန၍မရ။ပင္လယ္ရပ္ျခားေက်ာင္းသားခ်င္းအတူတူမေလး၊ေဟာင္ေကာင္၊အင္ဒိုကလာေသာေက်ာင္းသားမ်ားကိုမ်က္ႏွာသာေပး၊အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေကာင္းရျကပင္မယ့္ျမန္မာျပည္ကဆိုလွ်င္ေတာ့အက်န္အလုပ္တာေပးတတ္ျကသည္မို့ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေရာက္ေနျပီးတိုင္းျပည္ေျကာင့္လူ ့အခြင့္အေရးဆုံးရွဳံးေနရသလားဟုပင္တစ္ခါတစ္ရံေတြးမိသည္။မိေအးႏွစ္ခါနာဟုဆိုရမေလာက္ပင္။



ႏွစ္ကူးႏွင့္ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လွ်င္လည္းထိုင္၀မ္ေက်ာင္းသားမ်ားကကိုယ္အိမ္ျပန္တဲ့သူျပန္၊သြားလည္တဲ့သူသြားလည္၊ႏုိင္ငံျခားထြက္အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့သူသင္ျကေသာ္လည္းကိုယ့္မွာကျပန္ႏုိင္စရာလည္းအိမ္မရွိ၊ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို ့ကလည္းေလယာဥ္စရိတ္မရွိသည့္အျပင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အလုပ္ဖိမလုပ္လွ်င္ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ေက်ာင္းလခအလ်င္မမွီႏိုင္သည္မို့။ရရာအလုပ္ကိုရွာျကံသိမ္းျကံုးလုပ္ရျပန္သည္။လုပ္ဖူးသမွ်အလုပ္မ်ားကိုေျပာရလွ်င္ဂ်ယ္လီစက္ရုံတြင္ထြက္လာေသာဂ်ယ္လီလုံးေလးမ်ားအနာအဆာရွိမရွိစစ္ေဆး၊ထုပ္ပိုး၊ကားေပၚတင္လုပ္ဖူးသလို၊ခရစၥမတ္တြင္အိမ္ျပဴတင္းေပါက္တြင္အလွဆင္သည့္ေရာင္စုံေကာ္ျပားဖရိမ္မ်ားကိုေရာင္စုံေဆးစက္ခ်ေသာအလုပ္လည္းလုပ္ဖူးသည္။ဆားကစ္ျပားေပၚပစၥည္းေအာ္တိုမစ္တစ္ရုိက္သည့္စက္ႏွစ္လုံးသုံးလုံးကိုထိန္းရသည့္အလုပ္လုပ္ဖူးသလိုစားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထုိးလည္းလုပ္ဖူးသည္။



ထိုင္၀မ္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားဘ၀

ေနာက္ပိုင္းတြင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကမိတ္ဆက္ေပး၍ေက်ာင္းအားရပ္အခ်ိန္နည္းနည္းတြင္ေန့တြက္မ်ားမ်ားရေသာေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မ်ားတြင္အလုပ္ျကမ္းလုပ္ေသာအလုပ္ပဲေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္လာခဲ့သည္မွာေက်ာင္းျပီးဘြဲ ့ရသည့္အထိျဖစ္သည္။ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတြင္အခန္းကာအျပားဖုံး၊မ်က္ႏွာက်က္အျပားထည့္စသည့္အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ရသည္။ကိုယ္ဖံုးမည့္၄ေပ၊၈ေပထုံးေက်ာက္ျပားမ်ားႏွင့္သံဖရိမ္မ်ားကိုကိုယ္ဖံုးမည့္ေနရာထိေရာက္ေအာင္မရသည္။ျပီးလွ်င္လုိအပ္သလိုျဖတ္ေတာက္ျပီးမူလီစုပ္ရသည္။မ်က္ႏွာက်က္အျပားမ်ားထည့္လွ်င္ေလွကာေပၚတက္လ်က္ကပင္လမ္းေလွ်ာက္သလိုေလွ်ာက္သြားျပီးထည့္ရသည္။ေလွကားေပၚမွျပဳတ္က်၍လက္၀ါးဆစ္အက္ဖူးသလို၊ႏွဳတ္ခမ္းလည္းထုတ္ခ်င္းေပါက္ဖူးသည္။ထိုစဥ္ကတစ္ခ်ဳိ ့ကကိုယ့္ဗလဖလန္ေလးကိုျကည့္ျပီးေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ဖူးသည္ဟုဆုိလွ်င္သိပ္မယံုျကည္ခ်င္ျက။တစ္ကယ္ေတာ့ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာအသိဆုံးျဖစ္သည္။



ေနာက္ပိုင္းျမန္မာျပည္ျပန္လွ်င္တစ္ခ်ဳိ ့ေသာသူမ်ားထုိင္၀မ္မွာေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းလုပ္သည္သိန္းနဲ့ခ်ီရသည္ဟုျကြားသံျကားရလွ်င္အေျကာင္းသိေတြမို့စိတ္ထဲတြင္ျကိတ္ရယ္မိသည္။တကယ္ေတာ့သူတို့လုပ္သည့္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းဆိုသည္ကသူမ်ားထံမွာကၽြဲလုပ္ႏြားလုပ္သလိုကၽြန္လုပ္ေနရျခင္းသာ။ျကြားစရာမရွိျကြားေသာသူမ်ားပင္။ျမန္မာျပည္မွသူမ်ားကႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနလွ်င္ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆိုလွ်င္အထင္ျကီးခ်င္ျကသည္။သူတို ့မသိသည္ကႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနသူအမ်ားစုကကၽြဲလိုႏြားလုိအလုပ္လုပ္ေနရျခင္းပင္။ထုိ ့ေျကာင့္တစ္ခါတစ္ေလျမန္မာျပည္ျပန္ေရာကလို့သူငယ္ခ်င္းထဲမွႏုိင္ငံျခားသြားလုိေျကာင္းေျပာလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ပုံမွန္လုပ္ငန္းတစ္ခုရွိ၊၀င္ေငြမွန္မွန္ရေနေသာအလုပ္ရွိေနပါကႏုိင္ငံျခားသြားရန္မတိုက္တြန္းလုိ။ကိုယ့္ေျမကိုယ္ေနရာမွာပင္ေအးေအးေဆးေဆးေနေစခ်င္သည္။ႏို္င္ငံျခားေရာက္ဘ၀ကိုလည္းအရင္းခံရွုင္းျပေလ့ရွိသည္။နား၀င္သည္မ၀င္သည္ကတစ္ေျကာင္း၊ကိုယ့္မွာမွန္ရာေျပာျပရမည့္တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။



ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ေနစဥ္အတြင္းလူအမ်ဳိးစိတ္အေထြေထြတို့ႏွင့္ထိေတြ ့ဆက္ဆံခဲ့ရသည္။ေမာက္မာရိုင္းျပျကမ္းတမ္းသူမ်ားရွိသလို၊ကိုယ္ညီကိုယ့္သားစိတ္ျဖင့္ကူညီသင္ျပရုိင္းပင္းေပးျကေသာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားလည္းရွိသည္။အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ကိုယ့္အစ္ကိုအရြယ္၊ဦးေလး၊ဘျကီးအရြယ္ေတြကမ်ားသည္။ကိုယ္က်င္လည္ရာ၀န္းက်င္ကေတာ့ျမန္မာျပန္ေတြသာမ်ားသည္။ေခါင္းေဆာင္သူေဌးလုပ္သူကလည္းျမန္မာျပန္ပင္ျဖစ္သည္။သူေဌးတြင္လည္းသူေဌးအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။တစ္ခ်ဳိ ့မွာအလုပ္လုပ္ေပးျပီးပိုက္ဆံေပးမမွန္ေသာ၊တစ္ခ်ဳိ ့ကပိုက္ဆံပင္လုံး၀မေပးေသာသူေဌးမ်ားရွိသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရမည္။ျကံုသမွ်သူေဌးမ်ားထဲတြင္ပိုက္ဆံေပးမမွန္ေသာသူေဌးမ်ဳိးမေတြ ့ဖူးေပ။ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ေတာ့ျကံုဖူးသူမ်ားရွိသည္။ပါးစပ္ျကမ္းေသာသူေဌး၊စာနာတတ္ေသာသူေဌးမ်ဳိးသာျကံုေတြ ့ဖူးသည္။သေဘာဒီေလာက္မဆိုးေသာ္လည္းပါးစပ္ဆိုးေသာသူေဌးမွာေမာင္ကြ(အမည္ရင္းမ်ားကိုလြဲထားပါသည္)ျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆူေသာစကားမ်ားထဲတြင္အနာဆုံးစကားမွာ”မင္းတကၠသိုလ္တက္၊စာဒီေလာက္ဖတ္ခဲ့ျပီးမူလီတစ္ေခ်ာင္းကိုေတာင္အျဖစ္ရွိေအာင္မထိုးတတ္ဖူးလား။မင္းဦးေႏွာက္ကဘာလုပ္ဖုိ့လဲ။ငါ့တုန္းကဆိုမူလီမထုိးတတ္လုိ့ေန့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ကိုမူလီထုိးက်င့္ခဲ့တယ္”ဟူ၍။သူမသိသည္ကတကၠသိုလ္ကသင္ေသာစာမ်ားတြင္မူလီထုိးနည္းမပါသလိုသူမူလီထုိးက်င့္တာကတစ္သက္တာလုပ္စားဖုိ့ျဖစ္ျပီးကၽြန္ေတာ္တို့ေက်ာင္းသားမူလီထိုးတယ္ဆိုတာကမသက္သာလို့အခိုက္အတန့္ထုိးတာမို့ကၽြမ္းက်င္ေအာင္က်င့္စရာမလုိသည္ကိုပင္။ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ကိုပီတုိး၊သူကေတာ့သေဘာထားမဆိုး၊တစ္ခါတစ္ရံပုံမလာသည့္အမွားမ်ဳိးဆိုလွ်င္ေတာ့ဆူတတ္သည္။သူအားခ်ိန္သူ ့ဘ၀ကိုေျပာဖူးသည္။သူလည္းေက်ာင္းတက္မည့္အေနႏွင့္ထုိင္၀မ္လာခဲ့ျခင္းပင္၊သူတို့ေခတ္ကလာျပီးမျကာထိုင္၀မ္အစိုးရကမွတ္ပုံတင္ထုတ္ေပးသည္မုိ ့ဒုတိယႏွစ္တြင္စိတ္ေလျပီးေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကစတင္ေခတၱ၀င္လုပ္မည္ဆုိျပီးလုပ္ျပီးေနာက္အျခားလုပ္ငန္းေျပာင္းဖုိ ့လည္းမ၀ံ့ရဲမို့အခုထက္ထိဒီ၀ဲဂယက္ကထြက္မရေသးေပ။သူကၽြန္ေတာ့္ကိုခဏခဏေျပာဖူးသည္”ေကာင္ေလး၊မင္းေက်ာင္းျပီးသြားရင္ေဆာက္လုပ္ေရးလာမလုပ္နဲ့။မင္းအတတ္ပညာနဲ့ထုိက္တန္တဲ့အလုပ္သာသြားလုပ္။မဟုတ္ရင္မတန္ဘူး။”သူ ့ကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေလးစားခ်စ္ခင္သည္။ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသူ ့ဆီဖုန္းဆက္အလုပ္ေတာင္းျမဲျဖစ္သည္။သူကလည္းအလုပ္ရွိလွ်င္ကၽြန္ေတာ့္ကိုဦးစားေပးေခၚစျမဲပင္။ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ရန္ကုန္တြင္ကန္ထရိုက္လုပ္ဖူးေသာစန္းကူေလး။ရန္ကုန္မွာတုန္းကတစ္ခါေနပူက်ဲက်ဲထဲသြားလိုက္လာလိုက္အလုပ္လုပ္ေသာေျကာင့္မူးမိုက္လဲျပီးဦးေႏွာက္အေျမွးေရာင္ဖူးသည္ဟုဆို္သည္။ေဆာက္လုပ္ေရးကိုအခိုက္အတန့္တစ္ခုအရင္းတစ္ခုရရုံမွ်သာလုပ္ျပီးရန္ကုန္ျပန္သြားသူျဖစ္သည္။သူက”ေကာင္ေလး။မင္းအရင္းတစ္ခုရွာျပီးအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္။ပမာဏတစ္ခုကိုတားကတ္ထားျပီးစု။ရတာနဲ့သတၱိရွိရွိနဲ့ျပန္ျပီးအလုပ္လုပ္ေပေတာ့။ေတြေ၀မေနနဲ့”တဲ့။ဒီလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ဒီသူေဌးေတြကိုလည္းဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေတြးအေခၚရင့္က်က္လာေအာင္တစ္ဖက္တစ္လမ္းကလမ္းဖြင့္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္သတိရလ်က္ပါ။



ရန္ကုန္တြင္ဘ၀တကၠသိုလ္မွာစာေမးပြဲတစ္ခါက်ဖူးေသာ္လည္းကၽြန္ေတာ္ထင္သည္ထုိင္၀မ္တြင္က်င္လည္ေသာဘ၀တကၠသိုလ္တြင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္သည္ဟုဆုိရေပမည္။ရန္ကုန္တြင္ပိန္ပိန္ပါးပါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းေအးေဆးေနတတ္ျပီးစကားနည္းသူတစ္ေယာက္ထိုင္၀မ္ေရာက္ျပီးပတ္၀န္းက်င္ဖန္တီးမွဳေျကာင့္စိတ္ဓာတ္ျကံခုိ

င္၊ကိုယ္ကာယမာေက်ာ၊မဟုတ္မခံျပန္ေျပာတတ္ေသာသူတစ္ေယာက္အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းလာခဲ့ေလျပီ။ရန္ကုန္တြင္စက္ဘီးပင္ေျဖာင့္ေအာင္မစီးတတ္သူတစ္ဦးအခုအခါစက္ဘီး၊ဆိုင္ကယ္က်င္က်င္လည္လည္ေမာင္းတတ္ရုံမကကားေမာင္းပင္တတ္ခဲ့ေလျပီ။မိမိကိုယ္ကိုစကားတစ္ခြန္းအျမဲေျပာသည္”ေလာကတြင္မလုပ္တတ္ေသာအလုပ္၊မျဖစ္ေသာအလုပ္ဟူ၍မရွိ၊မလုပ္ခ်င္ေသး၍သြားမလုပ္ေသးျခင္းသာျဖစ္သည္“ဟု။



ဘြဲ ့ရျပီးအလုပ္ခြင္ဘ၀

ေက်ာင္းျပီးဘြဲ ့ရေတာ့ေက်ာင္းကမိုးေလ၀သဘာသာရပ္ဌာနတြင္ပေရာ္ဖက္ဆာအကူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ေျခာက္လျကာအလုပ္လုပ္ျပီးေနာက္ယခုလက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနေသာကုမၸဏီတြင္ဆားကစ္ဒီဇို္င္းဆြဲသူအျဖစ္အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္မွာမ်က္စိေရွ ့တြင္ပင္(၈)ႏွစ္ရွိခဲ့ေလျပီ။ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားဘ၀ကပထမသူေဌးေျပာခဲ့ေသာဘ၀မွလြပ္၍ဒုတိယသူေဌးေျပာေသာပညာျဖင့္လုပ္စားေသာအလုပ္တစ္ခုလက္ရွိရွိေနျပီးတတိယသူေဌးေျပာေသာဘ၀ေတာ့ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္မသိေသးပါဟုပင္ဆိုခ်င္ပါသည္။



အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားသည္တို့ကားကၽြန္ေတာ့္ဘ၀(၃၆)ႏွစ္လုံးလံုးက်င္လည္လာခဲ့ေသာဘ၀အက်ဥ္းပင္ျဖစ္ျပီးအက်ယ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ေျပာကုန္မည္မထင္ပါ။ေရးထားသည္မွာသိပ္ရွည္လ်ားလြန္း၍အခ်ိန္ယူဖတ္ေပးသူအားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ ့က်င္လည္ခဲ့ေသာဘ၀ထဲမွေကာင္းသည္မ်ားကိုအတုယူႏုိင္ေစ၍မေကာင္းသည္မ်ားလည္းကင္းေ၀းႏုိင္ပါေစလို့ဆႏၵျပဳအပ္ပါတယ္။မုန္တာေျပာ၊ေကာင္းတာလုပ္ေသာေျကာင့္ဟုထင့္။ဘ၀အစမွအခုအခ်ိန္အထိမေျဖရွင္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျကီးမားေသာျပႆနာျကီးျကီးက်ယ္က်ယ္မျကံုဖူးပါ။



ေနာက္ဆုံးကၽြန္ေတာ့္(၁၀)သုံးလုံးေမြးေန့အတြက္အားလုံးကိုစကားလက္ေဆာင္ပါးခ်င္ပါသည္။

၀၁။မိဘကိုအသက္ရွိေနစဥ္အတြင္းရုိေသေစာင့္ေရွာက္ပါ။

၀၂။မိမိဘ၀အေျခအေနအမွန္ကိုသိတတ္ေအာင္ျကိုးစားပါ။

၀၃။မိမိကိုယ္ကိုအထင္လည္းမျကီး၊အထင္လည္းမေသးပါႏွင့္။အထင္ျကီးလြန္းလွ်င္မာနဆိုတာျဖစ္တတ္ျပီး၊ အထင္ေသးလြန္းလွ်င္လည္းသိမ္ငယ္ျပီးအရာရာမေျပာရဲမဆိုရဲမလုပ္ရဲျဖစ္တတ္ပါသည္။

၀၄။မိမိမႏွစ္သက္ေသာအျပဳအမူ၊အေျပာအဆိုကိုသူတစ္ပါးအေပၚလည္းမျပဳမမူ၊မေျပာဆိုပါႏွင့္။

၀၅။ဘ၀အေျကာင္းမလွ၍အရွဳံးႏွင့္ရင္ဆိုင္ရပါကအားေလ်ာ့အရွံဳးေပးျခင္းမရွိပဲဖိအားကိုမိမိတိုးတက္ရာတြန္းအားအေနႏွင့္အသြင္ေျပာင္း၍ျကိုးစားပါ။

၀၆။ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ေအာင္ျကိုးစားပါ။ ၀၇။စီးပြားရွာရာတြင္လည္းသမၼာအာဇီ၀ႏွင့္သူဘက္ကိုယ့္ဘက္မွ်မွ်တတစဥ္းစားတတ္ပါေစ။

၀၈။မွန္တာေကာင္းတာသင့္တာေတြ ့ရင္သူငယ္ခ်င္းေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကိုအျကံျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ဇြတ္အတင္းကိုယ့္ယူဆခ်က္မ်ားကိုလက္ခံခိုင္းျခင္းမ်ဳိးေရွာင္ျကဥ္ပါ။

၀၉။မိမိႏွင့္ဘာသာ၊အယူအဆအေတြးအေခၚမတူသူမ်ားႏွင့္ေတြ ့ျကံုရပါကျငင္းခုန္ေ၀ဖန္ျခင္းမ်ဳိးေရွာင္ျကဥ္ပါ။

မိမိႏွင့္မူကြဲေသာဘာသာ၊အယူအဆ၊အေတြးအေခၚမ်ားဟုသာမွတ္ယူပါ။

၁၀။အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံသည့္အခါသူသာသည္ကိုယ္နာသည္မယူဆပဲ၊ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ေစတနာမွန္မွန္ျဖင့္ကူညီပါ။

(မွတ္ခ်က္-ကိုယ္လက္ခံက်င့္သုံးေသာအခ်က္မ်ားကိုအမ်ားအားေ၀မွ်ျခင္းသာျဖစ္ျပီးလက္ခံသင့္မသင့္ကိုယ္တိုင္လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚယူဆႏို္င္ပါတယ္။)



အေ၀းေရာက္သား (၂၀၁၀၊၁၀၊၀၈ ထုိင္၀မ္စံေတာ္ခ်ိန္ ၀၅း၁၁)။ ။