Monday, February 28, 2011

ေမြးေျမတစ္ေခါက္အလည္ေရာက္

အမိေျမသို့အဆင္း


ကၽြန္ေတာ့္အားသယ္ေဆာင္ခဲ့ေသာေလယာဥ္ျကီးကားတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ဆီသို့ဦးတည္ခ်ည္းကပ္လာေလျပီ။ေကာင္းကင္မွအမိေျမအားေစတီေလးမ်ား၊စိမ္းလန္းေသာေျမကြက္မ်ား၊အစီအရီရွိေနေသာလူေနအေဆာက္အအုံေခါင္းမိုးမ်ားကိုလြမ္းေမာဖြယ္ေတြ ့ျမင္ရသည္။

”အမိျမန္မာႏုိင္ငံအားေကာင္းကင္ေပၚမွစီးေတြ ့ရစဥ္။”


”ရန္ကုန္မဂၤလာဒုံအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလယာဥ္ကြင္း”


ေျသာ္…အမိေျမသို့ေနာက္တစ္ေခါက္ေျခခ်လာခဲ့ေလေပျပီ။ေလယာဥ္ဘီးေျမေပၚေျခခ်ဆင္းသက္ျပီးေနာက္လုံး၀စက္မ်ားရပ္တန့္သြားခ်ိန္တြင္မေတာ့ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္မွအျပာေရာင္၀တ္ထားေသာအသားညိဳညိဳေလယာဥ္၀န္ထမ္းမ်ားေျမျပင္တြင္ဆိုင္ရာတာ၀န္မ်ားေဆာင္ရြက္ေနသည္ကိုေတြ ့ရွိရသည္။ခရီးသည္မ်ားအားတိုးေ၀ွ့ဆင္းသက္ျပီးေလယာဥ္ကြင္းဆိုက္ေရာက္ခန္းမထဲသို့၀င္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ခံစားခ်က္အေတြးႏွစ္ခုစိတ္ထဲသို့၀င္ေရာက္လာသည္။တစ္ခုကမိမိေမြးရပ္ေျမသို့ျပန္ေရာက္လာျပီျဖစ္၍၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္မိျခင္းႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ေနာက္တစ္ခုစဥ္းစားမိသည္ကရက္အတန္ျကာေနထုိင္အျပီးဤေနရာမွပင္လွ်င္ျမန္မာျပန္မွျပန္လည္ထြက္ခြာလာရမည့္အေရးေတြး၍ရင္ေမာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ျမန္မာျပည္သို့ျပန္ေရာက္တိုင္းထုိခံစားမွဳအေတြးတို့ကစိတ္ထဲတြင္တည္ရွိျမဲျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္ကလုိျမန္မာျပည္တြင္သာအျမဲေနထိုင္ေနရလွ်င္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဟုလည္းေတြးမိတတ္သည္။ေလယာဥ္ကြင္းစက္ေလွကားကဆင္းလွ်င္ပထမဆုံးျပဳလုပ္မိသည့္အျပဳအမူသည္ကားအိမ္မွဘယ္သူေတြမ်ားငါ့လာျကိုေနမလိမ့္လဲဟုအျပင္ဘက္လာျကိုသူမ်ားဆီသို့မ်က္စိအလိုအေလွ်ာက္ေ၀့၀ဲမိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။အသက္အရြယ္သာျကီးျပင္းသြားေသာ္လည္းသည္အျပဳအမူကေတာ့ရွိဆဲပင္။လာျကိုေနသည့္လူအုပ္မ်ားျကားတြင္အသက္အတန္ျကီးျပီျဖစ္ေသာ္လည္းအျမဲရင့္က်က္တည္ျငိမ္တတ္ေသာအေမ့အားအျပဳံးျဖင့္ဆီးျကိုေနသည္ကိုေတြ ့ရသည္။အရင္လိုအေဖ့အားမျမင္ေတြ ့ရေတာ့ျပီျဖစ္၍စိတ္ထဲတြင္ေတာ့စိတ္မေကာင္းလွ။လူ၀င္မွဳျကီးျကပ္ေရးျဖတ္၊ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားေရြး၊အေကာက္ခြန္ျဖတ္ျပီးအျပင္ထြက္လာသည္ႏွင့္ထုံးစံအတိုင္းခရီးသည္အိတ္ကိုေစတနာဘလပြႏွင့္အလုအယက္ကူထမ္းေပးမည့္၀န္ထမ္းမ်ားအားရင္ဆုိင္ရသည္။တကယ္ေတာ့သယ္လာသည့္အိတ္မ်ားကဘာမွမေလးလွ၊ကိုယ့္ကိုကိုယ္သယ္လည္းရေသာ္လည္းသယ္ခြင့္ရရ၊မရရရျခေသၤ့ေခါင္းေပးရသည္မို့သူတို့ကိုသာေပးသယ္လိုက္ရသည္။ေျသာ္… ”ေရာမေရာက္ေတာ့ေရာမလိုက်င့္ရသည္”ဆုိသည္မွာသည္အျဖစ္ကားတယ္မွန္သည္ပဲလား။



ေလဆိပ္မွျမိဳ့တြင္းသို့

အတြင္းတြင္ပဲလား၊မဟုတ္ေသးေခ်။အျပင္တြင္လည္းခရီးသည္ေခၚေနေသာအဌားယာဥ္ေမာင္းသမားမ်ားအစီအရီကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။အလ်င္းသည့္ရာကားတစ္စီးေပၚသို့တက္မိခ်ိန္တြင္ေတာ့ျခေသၤ့အစိမ္းေရာင္ေခါင္းေလး၊ငါးရြက္ေလာက္ေလထဲေမွ်ာသြားသည္။ေလဆိပ္မွျမိဳ့ထဲသို့တကၠစီခေပးရျခင္းပင္။အယင္ကႏွင့္သိပ္မတူေတာ့သည္ကေလဆိပ္တြင္ပုဂၢလိကအဌားယာဥ္လိုင္းႏွစ္လိုင္းေလဆိပ္ျမိဳ့တြင္းေျပးဆြဲေနျခင္းပင္္။လမ္းတြင္တကၠစီသမားႏွင့္စကားစျမည္ေျပာမိျပီးသူက”ကၽြန္ေတာ္တို့ကပါရမီကပါ”ဟုဆိုလာသည္။ပါရမီမွာေနထုိင္ေသာကားသမားဟုသေဘာေပါက္မိလွ်င္မွားျပီဟုသာယူဆလုိက္ပါ။ပါရမီကားလိုင္းကဟုဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္။သူကပဲဆက္ေျပာသည္ကအျခားလိုင္းတစ္လုိင္းႏွင့္ခရီးသည္အလွည့္က်တင္ရေျကာင္း၊သူ့ကာလိုင္းကဦးကၽြမ္းဆိုလား၊ဦးကိြဳင္ဆိုလားျမန္မာျပည္တိုက္ေဂါင္း(အဂၤလိပ္လိုသူေဌးျကီးဟုဆိုလုိျခင္းျဖစ္သည္)ရဲ့ေဖာင္ေဒးရွင္းေအာက္ကအခြဲကုမၸဏီေအာက္ကဟုဆိုသည္။ျမန္မာျပည္တြင္ယခုအခါသန္းျကြယ္သူေဌးမ်ားလည္းရွိလာေလျပီ။ဥပမာဆိုရလွ်င္ဦးေရ႔ႊေသြး၊ဦးကိြဳင္၊ဦးေခ်ာ္ေခ်ာ္စသည္တို့ပင္(အသက္ျကီးျပီျဖစ္၍နာမည္မ်ားသိပ္မမွတ္မိေတာ့)။ေလရွည္ေနသည္ကိုအတိုခ်ဳပ္ရလွ်င္ေတာ့လူမပန္းေသာ္လည္းစိတ္မပန္းတပန္းႏွင့္ရန္ကုန္ျမိဳ ့ထဲသို့ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ဟုဆုိရေပမည္။



အေျပာင္းအလဲျမင္ကြင္းမ်ား

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္အရင္ကထက္စာလွ်င္ေျကျငာဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊ေဆာက္လက္စႏွင့္ေဆာက္ျပီးစအေဆာက္အအုံျမင့္မ်ား၊ကုန္တိုက္အသစ္မ်ားတိုးလာသည္ကိုသတိျပဳမိသည္။ေမာ္တင္ဘက္ေရာက္ေသာ္ေမာ္တင္ဂြ်ိင့္(ဂ်မ္းရွင္း)စင္တာ၊ဘုန္းျကီးလမ္းထိပ္တြင္ခ်ဳိင္းနားေတာင္းဂိြ်င့္စင္တာ၊ျပည္လမ္းစိန္ေဂဟာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ေတာ္၀င္စင္တာအစရွိသည္ျဖင့္တစ္ဂြိဳင့္တည္းဂိြဳင့္၊စင္တာျပီးရင္းစင္တာအသစ္မ်ားကိုေတြ ့ရွိရသည္။

“ျပည္လမ္းစိန္ေဂဟာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္တည္ရွိေသာေတာ္၀င္စင္တာ(၂၀၁၁၊ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္စတင္ဖြင့္လွစ္)“


“ယခင္ေမာ္တင္ေစ်းကိုဖ်က္ေဆာက္ထားေသာေမာ္တင္လမ္းႏွင့္အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ရွိေမာ္တင္စင္တာ“


“ကမာၻေအးဘုရားလမ္းေပၚရွိဂမုန္းပြင့္စင္တာ“


“ဘုန္းျကီးလမ္းႏွင့္မဟာဗႏၶဳလလမ္းေထာင့္ရွိခ်ဳိင္းနားေတာင္းပိြဳင့္စင္တာ(ယခင္ဘုန္းျကီးလမ္းရဲစခန္း)“


စိတ္ထဲတြင္ေတြးမိသည္ကားဤကုန္တိုက္မ်ားကားစင္ကာပူႏုိင္ငံရွိပိြဳင့္မ်ား၊ဂိြဳင့္မ်ားႏွင့္ညီအစ္ကိုေတာ္ေလာက္သည္ဟူ၍။အေျကာင္းရင္းကားစင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္လည္းအျမန္ျမိဳ့တြင္းရထားမွတ္တိုင္တစ္မွတ္တိုင္တိုင္းတြင္ပိြဳင့္တစ္ပိြဳင့္(သို့မဟုတ္)ဂိြဳင့္တစ္ဂိြဳင့္ရွိျခင္းပင္။ထူးဆန္းလြန္းလွေခ်တကား။ဘာပဲေျပာေျပာရန္ကုန္ျမိဳ့ျကီးကေတာ့အရင္ကထက္ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္လာသည္မွာျငင္းမရေပ။သို့ေသာ္တရုတ္တန္းရွိတစ္ခ်ဳိ့လမ္းမ်ား(ဥပမာလမ္း၂၀အေပၚလမ္း)ကားစတိုင္ထြင္ထားသည္လား(မိုးျကီးလွ်င္ေရမတက္လာေအာင္ကာကြယ္ထားသည္လားမသိ)လမ္းတစ္၀က္ကိုပလက္ေဖာင္းလိုျမွင့္တင္ထားသည္ကိုေတြ ့ရသည္။ျမင့္လွသည့္အေတြးအေခၚႏွင့္နည္းပညာပင္။



လူေနမွဳမတူမွဳေတြကအဖုံဖုံ

ရန္ကုန္ျမိဳ့သည္ကားလူတန္းစားအလႊာစုံ၊အေရာင္စုံရွိဆိုသည္မွာမမွားေခ်။အရာရာတိုင္းသည္အခ်ိန္ျကာျမင့္လာကေျပာင္းလဲယုိယြင္းတတ္သည္ကိုသက္ေသျပသည္လားမသိ။ယခင္ကအ၀တ္ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး၀တ္ထားေသာကာယလုပ္သားမ်ားကားယခုအခါအမ်ားစုမွာအ၀တ္မကပ္ႏို္င္ေတာ့။ယခင္ကအဖာေထးအတန္သင့္ရွိေသာအက်ီ ၤမ်ားမွလည္းရာထူးတက္၍အေပါက္မ်ားတိုးလာေလျပီ။ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊အက်ီ ၤႏြမ္းႏြမ္းကိုအေပါက္ႏွင့္၀တ္တတ္ေသာႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကိုအတုခိုး၀တ္ေလလားမသိ။အေရာင္ႏြမ္းႏြမ္း၊အေပါက္မ်ားပါေသာအက်ီ ၤ၀တ္သည့္သူမ်ားပိုမ်ားလာသည္။

”၀မ္းေရးအတြက္တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္အႏုပညာျဖင့္၀မ္းစာရွာေနသူတစ္ဦး”

”လမ္းေဘးတြင္မုန့္လက္ေဆာင္းေရာင္းေနသူတစ္ဦး”

”လမ္းေဘးတြင္ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနျကေသာေစ်းသည္မ်ား”

တိုးတက္သည့္သူမ်ားလည္းတိုးတက္လာျကသည္။ယခင္ကလမ္းေဘးတြင္ကေလးအရုပ္ေရာင္းသည့္သူမွာယခုအခါဆုိင္ႏွင့္ကနားႏွင့္၊ေရႊေရာင္းသူမ်ားကားမေျပာႏွင့္ယခင္ကဆိုင္ေသးေသးႏွင့္အကယ္ဒမီရုပ္ဆိုင္းဘုတ္တတ္ထားေသာေရႊဆိုင္မွာယခုအခါတုိက္ျကီးဆုိင္ျကီးဆိုင္းဘုတ္ျကီးေတြႏွင့္။မနက္မိုးေသာက္သည္ႏွင့္ကာယအားသုံး၍၀မ္းစာရွာထြက္ရသူမ်ားအမ်ားအျပားရွိသလို၊ကုန္တိုက္စတိုးဆိုင္ဖြင့္သည္ႏွင့္ရွိဳးစမတ္က်က်ႏွင့္တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆုိင္ထြက္ေစ်းပတ္၀ယ္ႏိုင္သူမ်ားလည္းဒုနဲ့ေဒးပင္။ယခင္ကပုလင္းေသာင္းႏွင့္သိန္းႏွင့္ခ်ီစကားေျပာတတ္ေသာပုလင္းေရာင္းသမားမ်ားကားယခုအခါအဆင့္ျမင့္၍ပုန္း(ပုံး)မ်ားကိုေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေျပာဆိုေနျကေသာအဆင့္ျမင့္ပုံးေရာင္းသမားမ်ားျဖစ္ကုန္ျကေလျပီ။မုန့္ဟင္းခါး၊လက္ဖက္ရည္၊ေျကးအုိးတို့ပင္လွ်င္အဆင့္တုိး၍ရုိးရုိး၊ရွယ္အျပင္ထူးရွယ္ပါရွိလာျကေလျပီ။
”၃၀၀က်ပ္တန္ေကာ္ဖီ”


”၁၅၀၀က်ပ္တန္ေကာ္ဖီ”


ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုလည္းေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ေပးေသာက္ႏိုင္သည္။၃၀၀၊၄၀၀တန္ေကာ္ဖီကအစ၁၆၀၀တန္ေကာ္ဖီအထိအဆင့္ဆင့္ရွိေလသည္။တိုးတက္သြားသည္မ်ားကားအလွမ္းမမွီႏိုင္ေတာ့။လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္သူမ်ားပိုမ်ားျပားလာျကသည္။သို့ေသာ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ဟင္းဖုန္းကအဆင့္ျမင့္သည္။အတန္းတန္းအစားစားရွိေလသည္။လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေျပာရလွ်င္၅သိန္းတန္ဖုန္း၊ကမ္းရုိးတန္းဖုန္း၊စီဒီအမ္ေအဖုန္း၊ျခင္းဖုန္း၊လုိင္းဖုန္းစသည္မ်ားပင္။ဖုန္းအမ်ဳိးအစားကလည္းအစုံပင္အေသးအျကီး၊အင္တီနာအတိုအရွည္၊ဘယ္အရပ္ေရာက္လွ်င္ဘယ္အရပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာဖုန္းသုံးရသည္။လူတစ္ေယာက္ဖုန္းမ်ဳိးစုံကိုင္ထားရမည့္အေနအထားတြင္ရွိသည္။



သြားေရးလာေရးအေျကာင္းတေစ့တေစာင္း

ဘတ္စကားမ်ားကားငယ္စဥ္ကရွိေသာသစ္သားဘစ္စကား၊ဟီးႏိုးမ်ားမေတြ ့ရသေလာက္ေပ။ကိုရီးယား၊ဂ်ပန္၊တရုတ္တို့မွ၀င္လာေသာစက္ကင္းဟင္းဘတ္စ္ျကီးမ်ားကိုသာေတြ ့ရသည္။ဘတ္စကားစီးသူမ်ားထံမွျငီးျငဴသံျကားရသည္။ခရီးသည္အားႏွင့္ဘတ္စကားစင္းေရမေလာက္ငဟူ၍။သို့ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ေတြ ့ရသည္ကရိုးရုိးလိုင္းကား(က်ပ္50တန္)ေပၚတြင္ခရီးသည္မ်ားျကပ္သိပ္ေနျပီး၊အထူးကား(က်ပ္၂၀၀တန္)ကားမ်ားေပၚတြင္ကားေခ်ာင္ခ်ိေနျခင္းပင္။တတ္စြမ္းရွိသေရြ ့စဥ္းစားမိသည္ကအထူးကားမ်ားအစင္းေရေလွ်ာ့ခ်ျပီး၊ရိုးရိုးလိုင္းကားမ်ားအစင္းေရတိုးဆြဲလွ်င္ခရီးသည္ႏွင့္ဘတ္စကားအခက္အခဲအေတာ္အတင့္ေျဖရွင္းသြားႏုိင္ဖြယ္ရာရွိသည္ဟူ၍။
”လမ္းေပၚတြင္ဆုိက္ကားနင္းစားေနေသာဆိုက္ကားဆရာတစ္ဦး”


ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္အျခားႏိုင္ငံျမိဳ့မ်ားႏွင့္မတူနီးနီးနားနားသြားလွ်င္သင့္ေလ်ာ္ေသာသြားလာေရးယာဥ္မွာငယ္စဥ္ကအေႏွးယာဥ္ဟုေခၚေသာဆိုက္ကားမ်ားပင္။ငယ္စဥ္ကတည္းကယေန့အထိမတိမ္ေကာသြားေသာယာဥ္အမ်ဳိးအစားကိုျပပါဆိုလွ်င္ဆိုက္ကားကိုပင္ျပရေပမည္။ဆိုက္ကားဆရာမ်ားအေနျဖင့္ကိုယ္ကာယစိုက္ထုတ္၍ခရီးသည္မ်ားကိုလိုရာေနရာလိုက္ပို့ေပးရ၍ပင္ပန္းေသာ္လည္းခရီးသည္မ်ားအေနျဖင့္ခရီးတိုတိုထြာထြာကိုတကၠစီေလာက္ေစ်းမျကီးပဲကိုယ္ပိုင္အလြယ္တကူဌားသုံးႏိုင္ေသာသြားလာေရးယာဥ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။သို့ရာတြင္ဆိုက္ကားနင္းေသာကာယလုပ္သားမ်ားအေနျဖင့္မိမိခရီးသည္၏အသက္ကိုယ့္လက္ထဲမွာရွိသည္ဟုမွတ္ယူ၍ယာဥ္စည္းကမ္းလိုက္နာနင္းျကရရန္လည္းလိုအပ္လွေပသည္။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အျပင္သြားလွ်င္အမ်ားအားျဖင့္လမ္းေလွ်ာက္(သို့မဟုတ္)ဘတ္စကားစီးသြားသည္သာမ်ားေသာ္လည္းတစ္ခါတစ္ရံညဖက္ေျခကုန္လက္ပန္းက်၍လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေသာအခါအားထားရသည္ကေတာ့အေႏွးယာဥ္မ်ားပင္။ရန္ကုန္ရွိကားမ်ားသုံးေသာေလာင္စာမွာလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပင္။ဓာတ္ဆီ၊ဒီဇယ္ဆီ၊မီသိန္း၊ဂက္စ္အစရိွသည္ျဖင့္။ဓာတ္ဆီတန္းစီရသည့္ဒုကၡကလည္းမေသးေခ်။ကိုင္းတန္းရွိဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ဓာတ္ဆီျဖည့္ရန္ေစာင့္ေနသည့္ကားတန္းမွာဘုန္းျကီးလမ္းေအာက္လမ္း၊ကမ္းနားလမ္းေရာက္သည့္အထိပင္တန္းစီရသည္။မလြယ္ေျကာပင္။


”တရုပ္တန္းတြင္ႏွစ္ကူးနီးလာေသာရက္မ်ားေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားသူမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္သည္ေနကိုေတြ ့ရစဥ္”


တရုတ္တန္းႏွစ္ကူးသည္ကားယခင္အတိုင္းပင္။ေစ်းသြားေစ်းလာမ်ားႏွင့္ျကက္ပ်ံမကစည္ကားလွသည္။ဒုကၡေရာက္ျကသည္ကခရီးသည္မ်ားႏွင့္ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာမ်ားပင္လမ္းမေတာ္လမ္းမွေန၍လသာလမ္းအထိတရုတ္ႏွစ္ကူးနီးရက္တစ္ပတ္အလိုမွစ၍ကားလိုင္းပိတ္၍ကမ္းနားလက္လွည့္ေမာင္းရသည္။ကိုယ္ပိုင္ကား၊ဘတ္စကား၊ကုန္တင္ကား၊ဆုိက္ကာမ်ားႏွင့္ကမ္းနားလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ျကပ္သိပ္ေနသည္။ေမာင္းျကသည့္ကားမ်ားမွာလည္းစည္းကမ္းတက်မရွိဗရမ္းဗတာေမာင္းျက၍ယာဥ္တိုက္မွဳျဖစ္ပြားရန္အခြင့္အလမ္းမွာစကၠန့္တိုင္းမွာရွိေနသည္။ေစ်းစည္းကမ္း၊လူစည္းကမ္း၊ကားစည္းကမ္းမ်ားစနစ္တက်လုိက္နာျကဖုိ့လုိအပ္သည္ဟုထင္မိသည္။သို့မွာသာအႏၱရာယ္ကင္ကင္းစိတ္ရွင္းရွင္းျဖင့္ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားခရီးသြားလာႏုိင္ျကမည္ျဖစ္သည္။



ငယ္စဥ္ဘ၀ကြာျခားလွ

လူမ်ားကားေခတ္စနစ္၏ေျပာင္းလဲမွဳေျကာင့္လား၊စား၀တ္ေနေရးေျကာင္းလားမသိ၊တစ္ကိုယ္ေကာင္းပိုဆန္လာျကသည္၊စာနာစိတ္မ်ားနည္းပါးသြားျကသည္၊ကိုယ္ျပီးလွ်င္ျပီးေရာစိတ္မ်ား၊ျဖစ္သလိုေနတတ္သည့္စိတ္မ်ား၊အလိုမက်ေဒါသစိတ္မ်ားပိုမိုမ်ားျပားလာသည္ဟုထင္သည္။အေပ်ာ္အျပဳံးမ်ားလည္းေလ်ာ့နည္းေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျကေလျပီ။ငယ္စဥ္ကပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္မတူျခားနားေနျကသည္။ငယ္စဥ္ကတက္ဖူးရာဒဂုံေက်ာင္း၀န္းက်င္သို့လည္းေရာက္ျဖစ္သည္။ယခင္ကတိုက္ပုေလးမ်ား၊ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မ်ား၊တဲစုတ္မ်ားမရွိျကေတာ့။ထုိေနရာမ်ားတြင္ကားအဆင့္ျမင့္တုိက္ျမင့္အိမ္ရာတိုက္တန္းမ်ား၊အင္တာနက္ကဖီး၊ေကာ္ဖီဆိုင္၊စားေသာက္ဆို္င္၊စတုိးဆိုင္မ်ားကအစားထိုးေနရာယူလ်က္ရွိသည္။ယခင္ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာင္းတတ္ေသာလမ္ေဘးေစ်းသည္မ်ား၊ေစ်းဆိုင္မ်ား၏အသြင္သရုပ္သည္လည္းမတူညီျကေတာ့။ယခင္ကတိုရွည္၊ပူရီ၊စမူဆာ၊ဗယာေျကာ္မ်ားေရာင္းေသာ္လည္းယခုအခါဟမ္ဘာကာ၊ဆင့္(ထ္)၀က္(ခ်္)၊ဆူရွီ၊ေဟာ့ေဒါ့မ်ားကအစားထိုးေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။
”ဒဂုံေက်ာင္းအနီးရွိလမ္းသြယ္ထဲတြင္ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကားမ်ားျဖင့္ျပည့္က်ပ္ေနသည္ကိုေတြ ့ရစဥ္။”


မေျပာင္းလဲသည္ကေတာ့အ၀တ္အစားေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္၊ေရႊေရာင္ေငြေရာင္တလက္လက္ႏွင့္ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားေက်ာင္းလမ္းထဲေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ျပည့္ျကပ္ေနတတ္ေသာကားျကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္မ်ားပင္။



တရုတ္ဘုရားေက်ာင္း

တရုတ္ႏွစ္ကူးႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန့တြင္ရန္ကုန္ရွိတရုတ္ဘုရားေက်ာင္းမ်ာသို့သြားေရာက္လည္ပတ္ျဖစ္သည္။ကမ္းနားလက္ရွည္ဘုံေက်ာင္း၊ကုကၠိဳင္း၊ေကာ့ေလာ့စီ၊ကြမ္းရင္းစီအစရွိသည္ျဖင့္။ကမ္းနားဘုံေက်ာင္းႏွင့္ကုကၠိဳင္းဘုရားေက်ာင္းမ်ားမွာျပန္လည္မြန္းမံျပဳျပင္ထားသျဖင့္သစ္သစ္လြင္လြင္ႏွင့္အျမင္ခံစားမွဳမဆိုးလွေခ်။ေကာ့ေလာ့စီကေတာ့အယင္အတိုင္းဘာမွသိပ္အေျပာင္းအလဲမရွိေခ်။

“လမ္းမေတာ္ကမ္းနားလမ္းေပၚရွိခိန့္ဟုတ္(ဖူက်င့္)ဘုရားေက်ာင္း“


“ကုကၠိဳင္းကမာၻေအးဘုရားလမ္းေပၚရွိဖုစန္းဘုရားေက်ာင္း“


”ကမာၻေအးဘုရားလမ္းေပၚရွိေကေလာ့စီတရုတ္ဘုရားေက်ာင္း”


”ေရႊတိဂုံဘုရားအနီးရွိကြမ္းရင္းစမ္းတရုတ္ဘုရားေက်ာင္း”


သိပ္ဘ၀င္မက်မိသည္ကအခ်ဳိ ့ေသာဘုရားေက်ာင္းမ်ား၏အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္ပင္၊ဘုရားေက်ာင္းဆိုသည္မွာ

(၁)ဘုန္းေတာ္ျကီးမ်ားတရားအားထုတ္ေမြ ့ေလ်ာ္သည့္ေနရာ
(၂)ဒါယကာဒါယကာမမ်ား၏သာေရးနာေရးပံ့ပိုးကူညီသည့္ေနရာ
(၃)့ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားစိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာဘုရားဖူးလည္ပတ္သည့္ေနရာမ်ားသာျဖစ္သင့္သည္။ဘုရားေက်ာင္း၏ဘဏၰာကိုလိုသည္ထက္ပိုေသာမြမ္းမံျခင္းမ်ား၊ဘုရားေက်ာင္းပရိ၀ုတ္အတြင္းဘုရားေက်ာင္းရံပုံေငြအတြက္အလွဴေကာက္ခံျခင္းမ်ားမွအပအျခားစီးပြားေရးဆန္ဆန္လုပ္ငန္းမ်ားမေဆာင္ရြက္သင့္ဟုထင္ျမင္မိသည္။



ဘုရားရိပ္၊တရားရိပ္သည္သာအေအးျမဆုံး

အရာရာေျပာင္းလဲေနေသာရန္ကုန္ျမိဳ့ျပျကီးတြင္အျမဲမေျပာင္းမလဲေနသည္ကေတာ့ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ပင္။အျပင္ေလာကတြင္အဘယ္မွ်ပူပင္ရွဳတ္ေထြးေနေစကာမူ၊ရန္ကုန္ရွိတန္ခိုးျကီးဘုရားပုထိုးရိပ္သို့ေရာက္သြားသည္ႏွင့္စိတ္ေအးခ်မ္းျကည္လင္ခ်မ္းေျမ့သြားသည္ပင္။အဓိကအားျဖင့္ေလးဆူဓာတ္ပုံေရႊတိဂုံဟုေခၚဆိုအပ္ေသာေရႊတိဂုံဘုရားရိပ္တရားရိပ္သို့ေရာက္သြားသည္ႏွင့္စိတ္သႏၱန္ေအးခ်မ္းသြားျမဲျဖစ္သည္။

”ေရႊတိဂုံဘုရားျကီးအားညခ်မ္းအခ်ိန္တြင္ျကည္ညိဳသပၸာယ္စြာဖူးေတြ ့ရစဥ္။”


”ေရႊတိဂုံဘုရားျကီးအားေစာင္းတန္းမ်ားႏွင့္အတူဖူးေတြ ့ရစဥ္။”


အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ကၽြန္ေတာ့္အဖို့အမိေျမေရာက္တိုင္းကိုယ္ကိစၥေဆာင္ရြက္စရာရွိတာေဆာင္ရြက္ျပီးအားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္စိတ္ပါလက္ပါလုပ္တတ္သည့္အက်င့္တစ္ခုကေတာ့ယခင္ကသြားေလ့သြားထရွိေသာေနရာမ်ားကိုသြားပတ္တတ္ျပီးယခင္ႏွင့္ယခုမတူညီမွဳမ်ားကိုႏွဳိင္းယွဥ္ခံစားျကည့္တတ္ျခင္းပင္။အျခားသူမ်ားေတာ့ဘယ္လုိခံစားမည္မသိ၊ကၽြန္ေတာ့္အဖို့ေတာ့အမိေျမျပန္ေရာက္တိုင္းတုိးတက္လာသည္မ်ားကိုျကည့္၍ကိုယ့္ျပည္အတြက္၀မ္းေျမာက္မိသလိုဆင္းရဲခ်ဳိ ့တဲ့ေသာသူတို့၏ဘ၀ကိုျမင္ေတြ ့ရပါကလည္းစိတ္ထဲတြင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပီးကိုယ္တတ္အားသေရြ ့ထုိသူမ်ားကိုကူညီခ်င္ေသာအာသီတျဖစ္မိသည္။မိမိနည္းတူျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းမွေသာ္လည္းေကာင္း၊ျပည္ပမွေသာ္လည္းေကာင္းစားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္သူမ်ားအေနျဖင့္လည္းအခြင့္အခါသင့္ပါကကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမအတြင္းရွိဆင္းရဲႏြမ္းပါးခ်ဳိ ့တဲ့သူမ်ားကိုတတ္အားသေရြ ့ကူညီေစခ်င္ေသာဆႏၵျဖစ္မိသည္မွာအမွန္ျဖစ္သည္။အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာအေျကာင္းအရာမ်ားကားကၽြန္ေတာ္အမိေျမျပန္ေရာက္သည့္အခါတိုင္းေတြ ့ရျမင္ရခံစားရသမွ်ကိုအရိုးရွင္းဆုံးခံစားေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။မည္သူ ့ကိုမွထိခိုက္နစ္နာေစရန္မရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ပဲကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမကိုတိုးတက္ဖြံ ့ျဖိဳးေစခ်င္ေသာေစတနာျဖင့္သာေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။  ။