Tuesday, December 21, 2010

ဘယ္ေသာအခါမွမိဘမ်ားအေပၚစိတ္မရွည္သီးမခံႏုိင္ျခင္းမ ျဖစ္ပါေစႏွင့္။

(ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ဘ၀တစ္ပါးကူးသြားျပီျဖစ္ေသာခ်စ္ေဖေဖႏွင့္အျမဲအပူပင္ကင္းစိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာရွိေစခ်င္ေသာေမြးသမိခင္ေမေမ့အားရုိေသေလးစားစြားဦးညႊတ္ကန္ေတာ့အပ္ပါသည္။)


မိန္းကေလးတစ္ဦးဟာအိမ္ႏွင့္သိပ္အေစးမကပ္ေသာေျကာင့္အျပင္မွာပဲေနျပီးအိမ္ျပန္လာခဲေလသည္။ေနာက္ေတာ့တစ္ေန့အိမ္ျပန္လာေသာအခါအသက္အရြယ္အိုမင္းျကီးျပင္းျပီျဖစ္ေသာအေမအိုတစ္ေယာက္ေျခေထာက္ေထာ့နဲ့ေထာ့နဲ့ႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကိုျမင္ရ၍အမွတ္မထင္အေမ့၏ေျခေထာက္ကိုလွမ္းျကည့္မိစဥ္အခါတြင္မွေတြ ့ရသည္မွာအေမ့ေျခသည္းမ်ားရွည္သထက္ရွည္၍အသားထဲစိုက္၀င္ေန၍ေရာင္ကိုင္းေသြးထြက္ေနသည္ကိုျမင္ရေလသည္။ထုိခါတြင္မွစဥ္းစားမိသည္မွာသူမ၏မ်က္စိေရွ့တြင္ေတြ ့ျမင္ေနရေသာအေမအိုမွာအသက္အရြယ္အိုမင္းျကီးျပင္းလွျပီျဖစ္၍ကိုယ္ေျခသည္းကိုယ္ခါးကုန္း၍မညွပ္ႏုိင္ေတာ့ေသာေျကာင့္ေျခသည္းရွည္အသားထဲစိုက္၀င္ကာဒဏ္ရာရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ထုိသို့အသိ၀င္လာေသာအခါသူရွဳိက္ျကီးတငင္ငိုေျကြးမိေတာ့သည္။
  
ထိုကတည္းကစ၍သူအပတ္တုိင္းအိမ္ျပန္ျပီးေရေႏြးထည့္ထားေသာဇလုံတစ္ခုတြင္းသို့အေမ့ေျခေထာက္ကိုအတန္ျကာႏွစ္ထားေစျပီးမွေျခသည္းမ်ားကိုေျဖးေျဖးညွပ္ေပးေလသည္။ဤသို့မွသာလွ်င္ေျခသည္းညွပ္လို့မေကာင္းအေမ့၏ေျခသားကိုထိခုိက္ဒဏ္ရာရရွိျခင္းမရွိေတာ့ေပ။
 ယခင္ကထင္ထားခဲ့သည္မွာမိဘမ်ားသည္လည္းမိမိတို့ကဲ့သို့ပင္ေျပာင္းလဲေနေသာကမာၻျကီးႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာေနတတ္မိလိမ့္မည္။နည္းပညာသစ္၊သတင္းအခ်က္အလက္သစ္၊စီးပြားေရးအျမင္သစ္မ်ားကိုလည္းထုိ့နည္းတူေခတ္ႏွင့္အညီလိုက္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟုထင္ထားခဲ့မိသည္။အခုေနာက္ပိုင္းတြင္မွသိရသည္မွာသူတို့အေနျဖင့္ေခတ္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြေနထိုင္ရသည္မွာခက္ခဲပင္ပန္းလွေပသည္။အေ၀းထိန္းခလုတ္မ်ဳိးစုံ၊ခလုတ္မ်ဳိးစုံကိုင္တြယ္ရသည္မွာရွဳတ္ေထြးလွသည္။နားလည္သေဘာေပါက္မလြယ္ေသာနည္းပညာစကားလံုးသစ္မ်ား၊တစိမ္းျပင္ျပင္ဆန္ႏုိင္လွေသာစီးပြားေရးဆိုင္ရာေ၀ါဟာရမ်ားႏွင့္အသုံးခ်ကြန္ျပဴတာပရိုဂရမ္မ်ားသူတို့အဖို့မွာမူနားလည္ေအာင္ျကိဳးစားရသည္မွာခက္ခဲနက္နဲလွသည္။သားသမီးမ်ားစိတ္မရွည္သည္းမခံႏုိင္မည္စုိး၍တစ္ခါတစ္ရံလည္းကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားကိုမေျပာရဲ၊ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္ကိုဖြင့္ဟမတိုင္ပင္ရဲခဲ့ေသာမိဘ၏အျဖစ္မ်ားကိုအခုတစ္ေလာတြင္မွထပ္သတိထားမိသည္။


အကယ္၍သည္တစ္ေခါက္သာမိဘမ်ားကိုေ၀းလံေသာခရီးေခၚမထြက္ခဲ့မိလွ်င္၊ထုံေပေပျဖစ္ေနေသာမိမိမွာလည္းငယ္ငယ္ကအစဥ္မျပတ္တသြင္သြင္စီးေနေသာေမတၱာတို့ျဖင့္မိမိတို့အားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ေသာမိဘအို၊အျငိမ္းစားယူခဲ့သည္မွာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန့္ရွိျပီျဖစ္ေသာအေဖအိုတုိ့ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္အိုမင္းသြားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့မည္မဟုတ္ပါေခ်။
 မိမိတို့ညီအစ္မငါးေယာက္အနက္မွသုံးေယာက္စုအခ်ိန္ထုတ္ျပီးမိဘႏွစ္ပါးကိုစင္ကာပူႏုိင္ငံသို့ေခၚသြားလည္ရန္စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်မိခဲ့ေလသည္။


အသြားခရီးေလယာဥ္ပ်ံေပၚတြင္အေဖသည္ကားေလးနာရီလုံးလုံးအေပါ့အေလးသြားရန္စိတ္မရွိ။မိမိတို့၀ိုင္း၀န္းေျပာဆုိေသာလည္းအေဖသည္ကားတုပ္တုပ္မွ်မလွဳပ္ပါေခ်။သြားလည္သည့္ေနရာတစ္ေနရာေရာက္တုိင္းအေဖ့ခမ်ာလုံး၀မေအာင့္အီးႏုိင္မွသာလွ်င္အမ်ဳိးသားအိမ္သာသို့ေျခလွမ္းျပင္သြားေတာ့သည္။တစ္ျကိမ္တြင္ေတာ့အေဖအိမ္သာသြားသည္မွာအတန္ငယ္ျကာသြားျပီးထြက္လာေသာအခါသူရင္းႏွီးေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖစ္ေသာမိမိတို့ကိုလည္းအရိပ္အေယာင္မေတြ ့ရ။ပထမေတာ့ရီေ၀ေ၀မွဳန္၀ါးေသာမ်က္လုံအစုံတုိ့ျဖင့္အေရွ့ျကည့္ေဘးျကည့္ဟိုျကည့္ဒီျကည့္ျဖင့္မိမိတို့အားေတြ ့လုိေတြ ့ျငားရွာေလသည္။အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္လည္းမိမိတို့မ်က္ႏွာမရမည္စုိး၍ေအာ္မရွာခ်င္။တစ္စိမ္းတစ္ရံလူအုပ္မ်ားျကားတြင္စိတ္ႏွင့္၀ိဥာဥ္ကင္းလြတ္ေနသည့္အလားငူငူေငါင္ေငါင္ျဖင့္စိတ္ရွည္ျငိမ္သက္စြာျဖင့္မိမိတုိ့ေပၚအထြက္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ရွာေလသည္။ဤသည္ကိုေတြ ့ရမွမိဘမ်ားအျပင္သြားလွ်င္အိမ္သာမတက္ခ်င္သည့္အေျကာင္းရင္းကိုေကာင္းေကာင္းရိပ္စားမိေတာ့သည္။
  
ယခင္ကေတာ့အသက္အရြယ္ရွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီျဖစ္သည့္အဘြားကိုအေဖကမျကာခဏရယ္ေမာေျပာဆုိဘူးသည္။”ျကယ္သီးေလးေတာင္မွမတပ္တပ္။ျကာလုိက္တာ။ဒီေလာက္လြယ္တဲ့ကိစၥကိုမွအျဖစ္ရွိေအာင္မလုပ္တတ္ဘူလား။”ဟူ၍။ထုိစဥ္ကေတာ့မိမိတို့မွာအသက္ငယ္ေသးမျကံုဖူးေသး၍အသက္ျကီးလာေသာအခါေျခလက္လွဳပ္ရွားသည္ကအစစိတ္သြားတုိင္းကိုယ္မပါေတာ့သည့္အျဖစ္ကိုမနားလည္သေဘာမေပါက္မိ။ေတြးမိသည္ကအေဖႏွင့္အဘြားျကားထဲမွာအသက္အရြယ္ကတယ္ကြာပါလားဟုသာေတြးမိသည္။အေဖလည္ယခုအခါအဘြားေနရာသို့ေရာက္လာမိဟုလားလားမွ်မေတြးမိခဲ့။ေနာက္ကကပ္လိုက္လာေသာမိမိမွတ္မိသည္မွာတစ္ခါတစ္ရံအဘြားအိမ္သာတက္ခ်င္လာလွ်င္အမ်ဳိးသားအိမ္သာသို့ဇြတ္ဆြဲေခၚသြား၍တက္ေစျပီးသူကမူအိမ္သာအေရွ ့တြင္အိုးတိုးအန္းတန္းစိတ္မလြတ္လပ္အမူအရာျဖင့္အိမ္သာေရွ့တြင္ေစာင့္ရရွာသည္။ျကိမ္ဖန္မ်ားလာသည္တြင္ေတာ့အေဖလည္းအက်င့္ျဖစ္အသားက်လာေလသည္။
  
အျပန္ခရီးေလယာဥ္ေပၚတြင္ေတာ့အေဖကတီးတိုးညင္သာေသာအသံျဖင့္ရုတ္တရက္မိမိတို့အားဖြင့္ဟေျပာလည္သည္မွာ”တကယ္ေတာ့ငါေလယာဥ္ပ်ံေပၚကအိမ္သာတံခါးမပိတ္တတ္လို့အိမ္သာမသြားတာပါ”ဟု။မိမိကအေဖ့၏ပုခုံးအားညင္သာစြာပုတ္၍”ကိစၥမရွိပါဘူး။”ဟုတစ္ဖက္ကေျပာရင္းစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ေဖာ္မျပတတ္ေသာ၀မ္းနည္းနာက်င္မွဳခံစားရေလသည္။စိတ္ထဲတြင္ေတာ့အတူပါလာေသာညီမကိုေျပာခ်င္သည္မွာ”ေနာက္တစ္ခါခရီးထြက္လွ်င္မိမိတို့၏ေယာက်ာၤးမ်ားကိုပါေခၚလာျပီးအေဖ့အားကူညီေဖးမေစခ်င္သည္။”ဟု။အတူမပါလာခဲ့ေသာညီမမ်ားကိုလည္းမွာခ်င္သည္မွာ”ပိုက္ဆံဆိုသည္မွာေနာက္ပိုင္းတျဖည္းျဖည္းရွာလို့ရႏုိင္သည္။မိဘမ်ားက်န္းမာသန္စြမ္းစဥ္ခရီးေ၀းေခၚသြားလည္ႏုိင္သည္ကသာလွ်င္သားသမီးမ်ား၏အျကီးမားဆုံးဆုလဒ္၊ရလဒ္တစ္ခုသာျဖစ္ေလသည္။”ဟူ၍။အေဖအားေျပာခ်င္သည္ကေတာ့”ေနာက္တစ္ခါခရီးေ၀းထြက္လွ်င္အေဖအိမ္သာတက္မည့္ကိစၥပူပင္စရာမလိုေျဖရွင္းႏုိင္ျပီ။”ဟူ၍သာ။

 သည္တစ္ေခါက္ခရီးထြက္ရသည္မွာခံစားမွဳမ်ားကားအျပည့္အႏွက္ပင္။အိမ္အားခြဲခြာလာျပီးမီးရထားေပၚတြင္မေတာ့မိမိ၏မ်က္ရည္မ်ားကားတားမရဆီးမရတသြင္သြင္စီးက်လာေလသည္။မိမိကိုယ္ႏွိဳက္ကမိဘ၏လက္ရွိအေျခအေနအေပၚအစိုးအရိမ္ပိုပူပန္မိသည္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။မိမိမသိလိုက္မသိဖာသာေနမိလိုက္သည့္ကာလအတြင္းမိဘႏွစ္ပါးကားအိုမင္းလာေခ်ျပီ။အားအင္ခ်ိနဲ့လာေပျပီ။ယခင္လိုမိမိကိုထမ္းပိုးကူညီထားခဲ့ေသာမိမိ၏ဦးေခါင္းထက္ကအုပ္မိုးထားခဲ့ေသာက်စ္လ်စ္သန္စြမ္းေသာပုခုံးသားမ်ားပိုင္ဆုိင္ေသာ၊ေလမိုးျကားထဲေႏြးေထြးေသာေမတၱာေပးစြမ္းႏုိင္ခဲ့ေသာဧရာမလူထြားျကီးမ်ားေနာက္ထပ္မဟုတ္ေတာ့ပါေပ။လူမွန္လွ်င္ေတာ့ျကီးျပင္းအိုမင္းရစျမဲသာျဖစ္သည္။

(ကဗ်ာဆရာလြီကြန္းက်ဳံး၏ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္)
အေမဆုံးေသာေန့
သည္ဘ၀သည္တစ္သက္
ကၽြန္ေတာ္အသိစိတ္ကင္းမဲ့စြာႏွင့္ငိုေျကြးမိႏွစ္ခါရွိ
တစ္ျကိမ္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားတုန္းကေပါ့
ေနာက္တစ္ျကိမ္မေတာ့အေမဘ၀ကိုေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ေန့ေပါ့။
ပထမတစ္ျကိမ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္မသိ၊အေမေျပာမွကၽြန္ေတာ္သိရွိ
ေနာက္တစ္ျကိမ္ေတာ့အေမမသိရွိ၊ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလည္းအသုံး၀င္မည္မထင္
ဒါပင္မယ့္အေမရယ္
ငိုေျကြးသံႏွစ္သံရဲ့အလယ္ဘ၀ထဲမွာေတာ့
ရယ္ေမာသံတစ္လွဳိင္လွဳိင္နဲ့ေပါ့
ဒါေတြကေတာ့တစ္ျကိမ္ျပီးတစ္ျကိမ္တစ္ခါျပီးတစ္ခါ
ျပန္လွန္ေႏြးေထြးမွဳေပးလာခဲ့တာကိုေတာ့
အႏွစ္သုံးဆယ္တိုင္တိုင္အေမေရာကၽြန္ေတာ္ပါ
ေကာင္းေကာင္းျကီးသိခဲ့ရပါတယ္အေမ။

စာေရးသူမွတ္ခ်က္။ ။
ယခုတစ္ေလာထုိင္၀မ္သားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္မွ်ေ၀ေပးေသာေဆာင္းပါးတစ္ပိုဒ္ဖတ္မိျပီးျကိုက္ႏွစ္သက္မိ၍အမ်ားအားမွ်ေ၀ခံစားေစခ်င္ေသာအာသီတျဖင့္ဘာသာျပန္မွ်ေ၀ခံစားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ဘယ္မိဘမဆိုငယ္စဥ္ကျကီးျပင္းသည့္တုိင္မိမိ၏သားသမီးအားေႏြးေထြးေသာေမတၱာ၊တသြင္သြင္စီးေနေသာအျကင္နာတို့ျဖင့္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေဘးအႏၱရာယ္အေပါင္းမက်ေရာက္ရေအာင္ကာကြယ္တတ္စျမဲျဖစ္သည္။သားသမီးမ်ားျဖစ္ေသာမိမိတို့သည္လည္းမိဘမ်ားအသက္အရြယ္ျကီးျပင္းအိုမင္းမသန္စြမ္းလာေသာအခါအသက္ရိွစဥ္ကာလအတြင္းျပန္လည္ေမတၱာေပးဂရုထားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သင့္လွေပသည္။မိဘဟူသည္အစားထိုးမရႏုိင္ေသာအရာျဖစ္ျပီးသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္မျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခြင့္မရပါကတစ္သက္ရင္ထဲမွာခံစားရမည္ျဖစ္သည္။မိဘဟူသည္ဘာျကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ။ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္းသားသမီးမ်ားေပၚတြင္ေတာ့တသမတ္တည္းေမတၱာကိုေပးတတ္ျကစျမဲျဖစ္ပါသည္။ေလာကထဲရွိသားသမီးမ်ားမိဘေက်းဇူးသိတတ္ျပီးမိဘအုိမင္းသန္မစြမ္းအခ်ိန္တြင္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာတာ၀န္ေက်ျပြန္သားသမီးအလိမၼာမ်ားျဖစ္ပါေစလို့ဆႏၵေျခြလွ်က္။ (အေ၀းေရာက္သား)

မူရင္းေဆာင္းပါး(တရုပ္ဘာသာ)ျကည့္လိုပါက

No comments:

Post a Comment